| |
| | Regen, regen en nog eens regen. Dat waren de voorspellingen op maar liefst alle tv-kanalen die ik kan verstaan. Met een bang hartje trokken we ‘s morgens de gordijnen open en werden we begroet door een stralende zon. En die is gebleven, de ganse dag lang!
Den dag achter de schermen van de zoo. Maar liefst twee weken op voorhand keek ik er halsreikend naar uit, sleurde velen in mijn enthousiasme mee, verwachtte me aan onvoorziene situaties, strelen van wilde dieren, voederen van dolfijntjes, kortom, ik was weer eens niet te stuiten. Onze initiatiefnemer, de Stefaan, stond al even enthousiast te wippen aan de inkom om de groep op te vangen en de vele vragen te beantwoorden.
Met een hele bende vrienden stormden we naar binnen, poseerden even voor een foto, en vielen prompt onze vrouwelijke gids aan. Door haar zachte en stille stem zaten we met de hele groep bijna op haar in plaats van er rond, maar dat kon haar niet deren, ook zij vertelde vol vuur over het reilen en zeilen van de zoo en beantwoordde zo zacht en goed als ze kon de vele vragen. Door de vele andere groepen begonnen we achterstevoren met de rondleiding. Typisch, als k eens meega, gaat het nooit is normaal. Met luidruchtige trom trokken we uiteindelijk echt naar binnen, naar de viskes! Als aquariumliefhebber kon ik het wel uitschreeuwen van plezier, ‘t duurde dan ook niet lang of ik had een viske gestreeld. ‘T trok wel een beetje op een kaboutergangeske daarbinnen, kleine trapkes, lage plafonds, nen wirwar van buizen en toestanden… plezant. De grootste hilariteit ontstond wel bij de kwekerijen van insecten en muizen, waar velen onmiddellijk jeuk kregen, en medelijden met de muizekes die aan de lopende band 18 joeng moeten maken of ze voldoen niet meer. Na vol vervoering de zeehonden te hebben gevolgd, kwamen we bij de kooien van de leeuwen. Op kop onze jongste telg, gevolgd door … de gids. Mensen, moeilijk te geloven, beestjes niet gezien, maar die kooien hebben tralies, bijna zo dik als een duim en een leeuw heeft gewoon met zijn bek twee van die dinges naar binnen gebogen! Hm. Mijn verlangen ze te strelen verdween met de seconde. Na afloop konden we vrij in de zoo rondwandelen, nog steeds onder een stralende zon en dat deden we dan ook. Iedereen ging zijn eigen gangetje, maar ‘t plezante was wel dat we altijd en overal bekende mensen tegenkwamen!
‘T was zo zalig… Je bent bij mensen die je kent, ontdekt samen een nieuwe wereld, samen stil en samen lachen… weg is de eenzaamheid die jaren woelde diep van binnen. Niet alleen het gegeven op zich, achter de schermen (dat al iets heel speciaals is) maar het hele concept maken dat het leven leven is. Een echte aanrader!! Bedankt. |
|
| |
|
 |
vorige
print
