| Verslag van DO 08/04/2004 |  |
 | “Andorra”, niet dor, wel anders! Verslag skivakantie van 8-16 april |
|
| |
 |
|
 |
| |
| | Opgelet! Dit verslag is alleen geschikt voor meerderjarige lezers.
De auteur is niet verantwoordelijk voor individuele gedragsveranderingen na het lezen van dit artikel.
Weg met Oever!
Weg met de superboetes of weg met Oever. Als ik mag kiezen dan weet ik het wel, en onze leden ook. Met 71 enthousiaste skiërs stonden we voor het Crest hotel om “weg te wezen” met Oever naar de bergen van Andorra. Een piepklein belastingparadijsje tussen Frankrijk en Spanje boven op de Pyreneeën.
Met mijn zakken vol geld, stond ik tussen de massa, en deed net als de anderen alsof ik wilde gaan skiën.
Ik ben echt voor het geluk geboren. Op 9-jarige leeftijd verloor ik mijn moeder, op 30-jarige leeftijd trok mijn vrouw er vanonder, en sedert 6 jaar ben ik lid van Oever. Ge moet maar geluk hebben in ’t leven. Zoveel variatie had ik niet verwacht. En zie, hier sta ik dan weeral voor de derde keer op rij, te wachten op de bus naar Andorra, “the place to be if you can ski”!
“Ivo”, zei Pieter tegen mij, “zorg dat je goed op tijd bent, want we zijn met zeventig mensen en als die allemaal te laat komen dan kunnen we beter gaan skiën in de overdekte piste van ’s Gravenwezel dan in de Pyreneeën.”
“O.K.” zei ik, “ik zal mijn best doen”. En in plaats van uit te gaan tot 5 u ’s morgens ging ik voor alle zekerheid door, tot de bus vertrok.
Hier stond ik dan, goed op tijd, met alle deelnemers aan de bus, maar van Pieter geen spoor!
Na een half uur wachten kreeg de chauffeur bericht dat hij mocht vertrekken. Pieter zou met zijn eigen auto tegen 180km/u naar Gent rijden en daar overspringen op de bus.
“Als dat maar goed afloopt”, dacht ik. In gedachten zag ik hem al als een Apache uit zijn auto springen en zich wanhopig aan de bus vastklampen.
Gelukkig liep alles gesmeerd. In Gent stapten Pieter en Nicole over op onze bus met het excuus dat het boekje nog dringend naar de drukker moest.
”Ja, ja, dat zal wel”, dacht ik. Als ik bedenk welke uitvluchten ik vroeger verzon wanneer ik te lang had liggen rampetampen, dan is dit maar een simpele hoor. Bel mij volgende keer als je een smoes nodig hebt, ik heb er betere in voorraad!
Na een nachtje rijden, stopten we ’s anderendaags rond 10u voor ons hotel Ahotel Piolets in Soldeu te Andorra.
Ten minste, dat dachten we.
Wij, al onze valiezen en skilatten uit de bus en naar de ingang van het hotel gesleept.
“Sorry people”, zei de receptionist. “Verkeerd hotel, uw hotel ligt 800 m verder en heeft dezelfde naam.”
Wij terug met z’n allen de straat op, en als doorwinterde vluchtelingen met pak en zak trekken en sleuren, 800m verder naar het andere hotel.
“Als dat maar bestaat”, dacht ik.
Inderdaad, een halve kilometer verder stond een prachtig nieuw hotel van dezelfde groep en daar werden we met open deuren ontvangen.
Ik kreeg een driepersoonskamer, ik en twee mannen.
“Je moet concessies doen in het leven”, dacht ik. “Wat you see is not wat you get”
De pret kon beginnen.
Na het lekkere eten om 19u en de flessen wijn in de bar, was rond middernacht mijn pijp uit.
En toen was het al zaterdag!
Ik had geen champagne mogen drinken op mijn nuchtere maag. Ik doe dat thuis ook niet. Maar hier, bij het ontbijt, was alles te krijgen. Tussen alle soorten lekkernijen, alle soorten fruit, gebak, brood, spek, eieren, tomaten, vlees..kaas.. fruitsap, enz., stond ook de echte Spaanse champagne Cava, genesteld tussen de ijsblokjes. Wie kan daar nu afblijven!
Eens lekker decadent doen, dacht ik en deed mezelf, verschillende glazen borrelend vocht cadeau.
Een uur later moesten wij voor de jury van monitors skiën, die de groepen gingen indelen naar bekwaamheid.
Ik ski al 20 jaar, maar wat ik daar presteerde dat doen alleen gehandicapten die gewoon zijn met een volautomatische rolstoel te rijden.
Ik vloog naar de groep van beginnelingen.
Lang heb ik het daar niet volgehouden. Na een uurtje ging ik solo slim en met de champagne nog in mijn lijf leken de bergen van Andorra nog slechts kleine heuveltjes. Ik ging overal op en overal af. Nergens politie, nergens moeten blazen.
17u00 Het beterde er niet op na het skiën. Het was elke dag happy-hour in het café aan de pist en dus zaten we daar stipt op tijd om happy te zijn aan halve prijs. Ik ben geen grote drinker maar als je één pint bestelt en je krijgt er twee, wat doe je dan? Uitdrinken, dacht ik, want van skiën verlies je heel veel vocht en dat moet terug worden aangevuld.
Tegen de tijd dat we moesten gaan dineren in ’t hotel waren we inderdaad allemaal “very happy”.
Het avondeten was subliem. Lekker, uitgebreid van de ene gang in de andere en daarna rustig uitblazen in de bar.
De meesten waren uitgeteld en trokken naar hun kamer, maar enkele hardliners waren in opperbeste stemming en wilden geen tijd verliezen met slapen.
Om 1u ’s nachts was er in de bar geen personeel meer en wij hadden nog grote dorst. Wij, dat waren enkele vrouwen, enkele vooraanstaande monitoren, een paar nachtraven en ik.
Een van de monitoren, Kepie, kon het niet meer uithouden van de dorst, kroop over de toog en verscheen met twee flessen wijn. Triomfantelijk kwam hij met de buit naar ons gewaggeld en terwijl hij lachend de flessen in de lucht stak, verscheen daar plots de nachtwaker.
“Sorry, mister” zei Kepie zwijmelend, “Do you have a kurkentrekker”?
Waarop de man achter de toog verdween en enkele seconden later met een kurkentrekker naar ons tafeltje kwam, een buiging maakte en vriendelijk onze gestolen flessen openmaakte.
Wij wilden echt niet ondankbaar zijn en boden hem een glaasje aan, maar de man was plichtbewust en weigerde.
In plaats daarvan ging hij de muziek opzetten en terwijl het hele hotel lag te ronken zaten wij om 3u ‘s nachts in de bar, de wijnvoorraad van het huis op te drinken, onder toezicht en hoge bescherming van DJ de nachtwaker.
Zondag
7u Amai,amai,amai! Wie heeft de houten kop uitgevonden! Dat is zeker niet dezelfde als degene die de wijn heeft uitgevonden. Ik vraag me af of Jezus Christus na de bruiloft van Canaän ook een houten kop had. Je weet wel, toen hij op dat feestje was uitgenodigd bij al die rijke mensen en zijn moeder kwam zeggen dat de wijn op was. Ze hadden zich kennelijk te pletter gezopen en Jezus vond het leuk. Zijn moeder wilde nog niet naar huis en met een paar toverspreuken veranderde hij al het water in wijn en het zuipen ging verder.
“In godsnaam Jezus, met al uw toverkracht, kon je er tegelijk niet voor zorgen dat we ’s morgens geen houten kop hebben!”
Ik ben hem in elk geval dankbaar dat hij ons heeft leren feesten. Mohammed kende er niks van. Voor de islamieten onder ons: “sorry jongens, geen alcohol, geen lol”!
Ik moet toegeven dat Mohammed veel in de plaats heeft gegeven: je mag zoveel vrouwen hebben als je kan onderhouden.
Geef mij dan maar een fles wijn, das goedkoper!
Een houten kop heeft ook zijn voordelen.
In plaats van de rest van de week verder alleen te skiën werd ik opgenomen in de groep van monitor Guido. Een plezante bekwame groep.
Guido vond dat we het heel goed deden en loodste ons naar een schans waar we eens lekker konden vliegen.
Het leek simpel. In volle vaart naar beneden, dan de berg op, loskomen van de grond, benen spreiden in de lucht en klaarkomen enkele meters verder. Guido deed het voor en het leek poepsimpel. De eerste die mocht klaarkomen was Mayke, de vriendin van Bart. Ze was beter niet gekomen. Met volle overgave en zelfvertrouwen raasde zij de helling af, de berg op en in vrije zweefvlucht met de benen gespreid door de lucht. Tot daar was alles perfect. Niemand heeft het ooit nog beter gedaan, tot daar dan. Toen kwam de grond in razende vaart dichterbij en bij de landing verloor ze één ski. Wij weten allemaal dat je twee ski’s nodig hebt om te landen en dat werd haar noodlottig. Als toemaatje viel ze dan nog op die losse ski die haar bleef achtervolgen. Jammer, haar vakantie zat er op. Ik heb haar erg gemist daarna. (Bart, als er problemen zijn in je relatie, laat eens iets weten!)
Met mijn houten kop ben ik haar nog overmoedig achterna geskied. Zonder stress, heb ik haar genomen, de hindernis. Met de benen open vloog ik door de lucht over de heuvel en landde met een smak achter de menselijke puinhoop. Na mij niemand meer. Ze wisten wel beter!
Al bij al, een prachtige dag geweest.
Na het avondeten nog wat babbelen en om 1u ’s nachts ging ik nog eens kijken waar ergens in het hotel nog volk vertoefde. Noch in de bar, noch in de kelderdiscotheek was nog iemand te bespeuren. Mijn kamergenoten waren ook nergens te zien. Dan ook maar naar bed dacht ik.
Toen ik de deur zachtjes opende hoorde ik in mijn kamer het geluid van een optrekkende vrachtwagen. En die bleef maar optrekken. Zo kan ik niet slapen dacht ik en stak in mijn beide oren, bij gebrek aan super tampons, een halve rol WC-papier.
Het hielp, rond 3u sliep ik zo vast als een blok beton.
Maandag, werkdag!
Het sneeuwt zachtjes, juist genoeg om goed te kunnen skiën. Guido gaat ons leren skiën in diepe sneeuw! Waarom in hemelsnaam?
Elke morgen en avond rijdt de sneeuwkat over alle pisten om te zorgen dat de sneeuw goed is platgedrukt en wij gaan het dan wat moeilijker maken naast de pisten, in de diepe losse sneeuw.
De techniek is helemaal anders, maar na een poosje acrobatie begon het aardig te lukken. Het voordeel van diepe sneeuw is, dat als je een flinke buiteling maakt, je altijd lekker zacht valt, als in een pluimenbed.
Terwijl wij bezig waren met onze circusnummers, was er in een hogere groep van superskiërs een liefdesrelatie ontstaan tussen Leo en Marja, die niet meer te stoppen was.
Leo liet hij zich tijdens het skiën volledig gaan en botste met alle geweld tegen de bumpers van Marja.
Die, geschrokken van z’n hevig aanzoek, plofte stijl achterover in de sneeuw. De klap was hevig. Siliconen bumpers zouden finaal ontploft zijn, maar die van Marja waren echte en stevige, en vingen de schok moeiteloos op. Leo daarentegen was er niet goed van. Hij stopte onmiddellijk met achter de vrouwen aan te zitten …
Na de inspannende dag en een super diner, trokken we ’s avonds naar de kelder waar een discogroepje optrad. Het duurde niet lang of ons bloed begon weer wild te stromen en we dansten op alles. Op de muziek en op de tafels. Het was hier duidelijk heel goeie lucht in de bergen want iedereen had zoveel overschot aan energie dat enkele mannen een portie wilden kwijt geraken. Tot na l u ’s nachts bleven in de bar nog vonken overspringen. Tussen sommige koppeltjes ontstonden ware kortsluitingen.
Dinsdag
Een dag met moeilijke ontlasting.
Het heeft niks te maken met krampen in onze buik, nee! Volgens Guido moet je tijdens het skiën in de bochten “diep door de knieën gaan en dan ontlasten”;
Toen we dat voor de eerste keer hoorden, was het voor sommigen niet erg duidelijk wat hij bedoelde. Ik had al een paar dagen last met mijn ontlasting en vreesde, voor seffens in de bochten, het ergste.
Het viel nog mee. Het bleef bij tromgeroffel.
En de bochten nemen? Inderdaad, met diepe ontlasting gaat dat veel beter!
Veel moeilijker was het skiën op één been. Nu we al min of meer recht bleven op twee benen, vond onze monitor het nodig om ons zelfvertrouwen terug de put in te duwen. We moesten het zolang mogelijk doen op één been.
Ik ben duidelijk geen ooievaar. Langer dan één minuut kon ik het niet volhouden. Geef mij maar de missionaris houding.
Na de middag werd er niet veel meer geskied want we gingen taxfree shoppen in Andorra centrum. Ik wilde niks kopen, alleen maar de prijzen vergelijken. Toch kwam ik met een zoveelste trui naar huis, en mijn kleerkast puilt al uit van de truien!
’s Avonds was het kwis. De bar was volledig ingepalmd door Oevergroepjes die hun grijze hersenmassa pijnigden om het antwoord te vinden op de vragen die werden afgevuurd door de monitoren Stevie en Bruno.
Was het om ter meeste fouten, ik weet het niet, maar ons groepje werd uitgeroepen tot de winnaars en wij dronken heerlijke champagne !
Het werd later en later in de bar. Toen er nog maar een vijftal mensen overbleven haalde Claire plots een cadeautje voor mij te voorschijn.
“Ivo” zei ze, “Ik heb jouw geleende zonnebril gebroken en wil het goedmaken met dit pakje”
Ik nam het pakje aan, betastte het voorzichtig, en dacht onmiddellijk aan een grap die ze met mij wilden uithalen.
“Open maken” riepen Claire en Roel in koor!
O.K. Ik scheurde de verpakking open en er kwam een luxueuze satijnen slip te voorschijn.
“Passen. Nu!” riepen Claire en Roel tegelijk.
Wat kon ik anders doen. Ik trok snel mijn broek uit, en even later stond ik in volle glorie te pronken met de mooie taxfree luxe slip van Andorra, aan mijn poep.
Zonder dat ik het in de gaten had, nam Roel mijn fototoestel ter hand en ging Claire achteloos naast mij staan. Plots trok ze mijn zopas gekregen cadeau naar beneden, maar die bleef hangen aan een uitstekend voorwerp en terwijl flitste Roel een paar bewogen foto’s.
Ziedaar beste vrienden, de verklaring van de wazige foto’s die je in mijn album hebt zien zitten.
Trouwens:
“ Claire, als je nog eens een slip gaat kopen voor mij en je neemt Roel mee om te passen, hits hem dan niet op in de paskamer, want nu is ze voor mij veel te groot, van voor”.
Woensdag
7u00 Het is vroeg, maar het doet ook deugd.
De voorlaatste dag, de tijd vliegt, maar we halen er alles uit. Eerst nog genieten van de rijkelijk gedekte tafel.
Tussen de slaperige koppen aan de ontbijttafel zaten er ook nog een paar wakkere wrakken.
Ik waagde het om een discussie te beginnen over het overwicht van de mannen, op de vrouwen, op gebied van sportprestaties, maar kreeg direct lik op stuk van Chris.
“Ja ja, jullie zijn altijd al macho’s geweest” zei ze. “ Weet je trouwens hoe het komt dat vrouwen zo’n lang haar hebben?”
“Heu, nee”, antwoordde ik.
“ Doordat de mannen ze met hun haar in hun hol sleurden”, zei ze overtuigend!
“ En, weet ge wat mannen daarvan gekregen hebben”, ging ze verder.
“ Eu, nee”, zei ik weer.
“Een grabbelpas!” Antwoordde ze.
Tiens, tiens, ja, dat wist ik allemaal niet. Hier aan de ontbijttafel kun je echt nog wat opsteken.
In de namiddag was het loltrappen van begin tot einde. De monitors moesten allemaal een opdracht uitvoeren opgelegd door hun eigen groep.
Spijtig dat het stevig sneeuwde en mijn filmopnamen een beetje troebel zijn, maar het was echt om te gieren. Dirk moest achterste voren, liggend, tussen de gespreide benen van iedereen skiën. Hoe hij het kon, ik snap het nog altijd niet. Sommigen die te zwaar geschapen waren, zijn er nog niet goed van.
Guido moest walsend en ronddraaiend de berg af skiën. Super!
Stevie moest met 15 pinten bier op een plateau, langs de zwarte pist naar beneden skiën. Hij deed het! Het was ongelooflijk. Pas op de laatste meters, in de papperige gesmolten sneeuw, is hij op zijn kloten geslagen. Zonde van al dat bier!
20u in de bar.
De groepen die de weddenschap met hun monitor verloren waren, moesten zelf een act opvoeren. Ze deden het goed! Er zit waarlijk verborgen talent bij Oever.
Dan uitreiking van de diploma’s aan alle skiërs, met voor iedereen een persoonlijke vermelding. Niemand gebuisd. Dat moest gevierd worden!
Weer 1u00 ’s nachts!
Donderdag. Valiezendag!
Vandaag moeten de kamers om 10 u al vrij zijn en om 19u vertrekken we al naar huis.
Dus moet ik goed plannen wat ik nog allemaal ga doen.
De sauna, jacuzzi, het zwembad, dat moet vandaag nog allemaal uitgeprobeerd worden!
De zon scheen volop op deze laatste dag waardoor de sneeuw snel in een fruitpapje veranderde. Skiën werd moeilijk, dan maar mijn zwembroek aangetrokken.
In het warme broebelende jakoechibad, buiten in open lucht, zat het vol met hete dampende vrouwen. Opgelet, schijn bedriegt. Het is door de frisse buitenlucht en het hete water dat de vouwen zoveel damp afgeven. Handen thuis.
Toch plezant: zitten in een heet broebelbad, tussen warme vrouwen, met zicht op de heuveltjes van Erica vlakbij, en de besneeuwde bergtoppen in de verte.
Heel wat anders dan het dorre landschap, in winter bij ons.
Echt Andorra!
Diner!
Reeds om 18u stond een rijkelijk afscheidsdiner op ons te wachten. Champagne inbegrepen!
Tegen onze zin, en met lange benen, stapten we rond 19u op de bus, terug naar huis.
Volgend jaar kom ik zeker terug en ik vraag dezelfde kamer. Want in de hoek achter het gordijn heb ik de adapter van mijn filmcamera in het stopcontact laten zitten. Als die er nog in zit, spaar ik 70 euro uit en trakteer ik iedereen op champagne!
Beloofd! |
|
| |
|
 |
 |
Laatste wijziging: 17/07/2007 15:04:17 |
 |
|
|
|
|
vorige
print
