| |
| |
Op zaterdag 10 april ’s morgens werd ik gewekt door mijn eigen GSM.
Digibeet of niet, maar zelfs ik kan niet meer zonder hem.
Met z’n 4-en in 1 “Alfa” via autosnelwegen naar de Vlaanders gereden :
Greet, Katrien, ikzelf en “Romeo”, op weg naar ons oorlogsverleden.
Ons menselijk totaal gewicht in de zwarte auto (vergeef het mij, dames) : +/- 195 kg op Aarde;
miljoenen kilometers verder (tegen 120 km/uur), een totaal andere waarde !
Maar … niet voorlopen op de naakte Venus, euhhhhh … astrologische feiten …
We hebben echt geluk dat er in de Aardse atmosfeer geen koeien rondvliegen die schijten,
want bij aankomst aan de Belvédère zat er op mijn - deze keer gesloten ! - schuifdak ne vieze vogelstront.
En van het beklimmen van de kasseivolle (paaseivolle ?) Kemmelberg had ik pijn in mijn kont !
Onze timing was perfect. Om 11u ter plaatse. Goed humeur en reeds mijn petje opgezet.
En Stefaan had speciaal voor dit paasweekend zijn auto helemaal in het geel gezet !
Oohhh, nog iets vergeten : rondepunten-kultuur onderweg : een zwevende kraan waar water uit kwam
En in Ieper een poes aangetast door een virus of een alles-verterende zwam.
Ter plaatse stelde Arlette vast dat het troepenbestand de kaap van 30 overschreed
en plots weerklonk haar heldere kreet : “Iedereen aan tafel… De soep is heet !”.
Jongens en wetensch… euhhh … meisjes, we hebben daar “geboeft” tot en met !
Lang leve de “Weight Watchers” voor het afvoeren van het overtollige vet.
Het dessert hebben we op de parking geconsumeerd, ttz daar hebben we ons kamp-leed, euh… kamp-lied ingestudeerd :
“1 Life”. Lang leve Xandee ! Greet heeft het nu - weken later - nog steeds niet verteerd …
“WE’RE NOT THE SAME, BUT SO MUCH ALIKE ...”
Leen daarentegen, die probeerde zelfs de tweede stem met veel getier.
Daarvoor stak ze speciaal haar vingers tussen het groene Kangoo-portier !
“I FEEL THE PAIN YOU’RE IN ... “
“Aaaahhhhh ... help ... slik ... kwaak ... kreun …, het doet paain like hell …”.
En prompt zat René 100%-natuurlijk al vingertjes te strelen met nutteloze Flexium Gel.
“WE GOT 1 LIFE, LIVING TOGETHER ... “
Het was wel intiem, maar goed bedoeld, dus zeker niet verkeerd.
Maar Carla heeft het nu - weken later - nog steeds niet verteerd …
Dan maar op weg naar ons lentenest “De Lork”.
“Wie slaapt er samen ? Hou wel rekening met eventueel gesnork !”.
Meer dan 20 single Venussen voor een 6-tal vrije Marsen …
Mijne pacemaker heeft 3 dagen en 2 nachten zitten tandenknarsen.
“YOU’RE MY BROTHER, MY SISTER TONIGHT ...”
René - met of zonder (Flexium) Gel in zijn restante krullen - kon er ook niet van slapen.
En Stefaan, die heeft alle nachten met zijn ogen open liggen gapen …
Maar … niet voorlopen op de naakte Venus, euhhhh … slaapkamer-intimiteiten …
Hoewel, … in het keurig gerenoveerde jeugdvakantiecentrum waren alle matrassen vrij van luizen en mijten.
Kamers met douche en WC. Dus de bril omhoog en nog snel even gepist.
En dan vertrokken voor een eerste wandeling gehuld in een vleugje mist.
Sommigen vonden deze eindeloze 6 km veel te lang en hebben het traject ingekort.
Maar ze zouden ondervinden dat een korte wandeling langer is dan een lange. Ik weet ook niet
aan wie of wat er iets schort …
Het was bijna Pasen. En … lag het nu aan de “Vloamsje klijte”, de klei-achtige ondergrond ?
Kweet het niet. Maar Katrien maakte een sliding, reeds op zoek naar paaseieren, en viel pardoes omhoog met haar kont.
’s Avonds in Ieper zat er in onze Oevergroep geen enkele lastpost
want ’t was muisstil - niet moeilijk in een kattenstad !!! - bij het blazen van “the last post”.
Heerlijk trompetgeschal (of toch iets in die aard) weerklonk tussen de drie-kwart-eeuwen-oude Menenpoort haar zuiltjes.
Maar voor het decor, smachtende Carla, stuurde het leger geen geüniformeerde macho’s, doch slechts flauwe melkmuiltjes !
Tot mijn grote spijt werden niet alle 55.000 gesneuvelde namen voorgelezen van de net vermelde poort,
want mijn aanhoudende smeekbede werd door geen enkele - en dus even flauwe - official aanhoord.
“DOESN’T MATTER ANYWAY ... “
Dan maar afgezakt naar het centrum van Kemmel, naar een cafétje, wat anders ?
In dit “Labyrint” werd geëxperimenteerd met bier, maar ook met Theo en Hans Anders.
Om de nachtrust van de aboriginals van Kemmel City niet te verstoren
Hebben wij allen - uitgezonderd Xandee - het dorp in alle stilte verlaten, op weg naar onze ivoren toren.
“I CAN HEAR WHAT PEOPLE SAY ... “
Maar onze pluimige donsdekens hadden buiten Leslie gerekend :
“Nicholls is the name and Pictionary the game” : getekend !
Leen speelt thuis altijd het eerste “viooltje” en geeft stiekem aan haar crèche wellicht nog steeds borstvoeding.
Ze tekende een strijkstok + instrument, maar het leek een perfect fopspeen. Ik geloof niet meer in haar opvoeding !
Maar René, die was wel goe bezig ! Hij bestuurde constant en met veel overgeefsel, euhhh… overgave de met zand gevulde zandloper.
Het fop”speen” van Leen deed hem wegdromen van “speen”kruid, heerlijk bij aambeien. ’t Is een echte homeopatische voorloper !
Zelf heb ik toch ook nog wat opgestoken van Leslie haar spel. Ik moest namelijk een corsage tekenen.
“Nooit van gehoord, jong ! Of toch … een corset … is het da nie ?” Op sommige mannen moet je dus echt nie rekenen !
En toen blonde Leslie zelf papier en potlood nam en een schattig kikkervisje tekende aan de rand van een natte vijver,
raadde Carla - in haar wilde fantasieën - supersonisch snel dat het om een spermazaadje ging. Ze kwijlde van haar eigen ijver.
Daarna, moe, maar al dan niet voldaan, iedereen naar bed.
Nog snel de wekker en ’s anderendaags ’s morgens ook de ontbijttafel gezet.
Broodjes met confituur, honing, choco, kaas, hesp en nog wa vlees, à volonté !
Met allerlei drankjes : koffie, nesquick, melk, cornflakes (een drankje ?) en/of thee.
Lunchpakket met broodjes, wafel, chocola, sinaasappel, en drankblikje klaarmaken
want we moeten straks nog een stevige wandeling van +/- 14 km doorgeraken.
Nog snel een sjerpa zoeken, want ik was zo slim om niet zelf een rugzak mee te nemen !
Mijn oog - en niet ik - viel op Stefaan. Hahaaaaaa …. Hij heeft zich lekker laten beetnemen !
Zijn gladde bruine spillebenen waarin de Oevervrouwen zich zo graag kwamen spiegelen, waren net behandeld met Veet.
Maar zijn ijdele gewichtstabel wilde hem doen verdikken. Dames, wil je er wat meer pak aan, nog even wachten !
’t Is maar dat je het weet.
Over vlaktes en weilanden, zelfs in de bossen, “was ik te min voor Agna”. Ja ja, je kent da wel van Spring !
Maar geen nood : ik was de ganse dag doordrongen van een ander ……… liedje. Come on, Xandee. Zing !
“YOU TAKE MY TROUBLES AWAY ...”
|
Anderen dan weer waren zeker dat deze rugzakkenwandeling de Oeverannalen zou ingaan !
Er werden foto’s genomen van bordjes alom, die meestal verkracht werden. “Gemeen”, vond Stefaan !
|
In de oh zo kwetsbare natuur, tussen muur- en andere bloempjes, vond Carla haar “gevoelig plekje”.
Zat “lekker stuk” René hier voor iets tussen ? Droomden zij beiden al van een nieuw stekje ?
Ikzelf moest ook poseren, niet naast een bordje, maar naast … jawel … een ezel ! “Zoek de 7 verschillen” …
Leslie vond een straat die naar haar vernoemd werd en zei dat ik er niet zo zwaar moest aan tillen.
Tijdens de picknick schrok een paard zich een aap. Het hoorde een kletterende waterval en keek naar een aanzwellende plas.
Maar ’t was An maar die een pispauze nam. Onder ons gezegd en gezwegen … ik denk dat ze haar plastuit vergeten was …
De Jos zei dat hij halverwege moe was. Nee hoor, hij wilde gewoon met zijne harem in de rups.
Maar in feite was ’t een kabelbaan. Pech dus voor de Jos. Geen donkere downs en ups …
“LIFT ME UP, TAKE ME DOWN ...”
De rest van de groep werd na de wandeling - en op eigen verzoek - gescheiden van tafel en bed.
René van “Allo, Allo” verschanste zich in een café in Westouter. Hij had graag snel de bloemetjes buitengezet.
“You stupid woman, I’m gonna say this only once : this meurning, I did not arrive to late.
Mijne Micra was gekrompen in de was. Nu is ’t nog maar een Microob en ’t is zij die mij heeft gebeet !”
Er werd in da caféke gedanst. En daar wordt niet mee gelachen ! Dat is een ernstige aangelegenheid !
Tussendoor hadden ze daar ook nog een visioen over “Oever 65+”. Ja ja, … de vergrijzing wenkt naar de derde leeftijd !
De plaatselijke stamgasten waren gechoqueerd. De vettige modderklonters vlogen rond hun oren en ze dachten “Bachten de Kuppe, wat een Oenen !!!”
Ja ja … je kan het al raden zeker … ’t was inderdaad onze fotograaf ter plaatse, Stefaan, die wulpse An deed swingen met haar loodzware bergschoenen !
Den overschot van het Oever-gevolg is met Magda Peugeot en Marc Toyota naar “den étranger” in Frankrijk afgereisd.
Kwestie van een buitenlands kaartje naar familie, vrienden en kennissen te kunnen sturen, of wat had je gepeist …
Café “Chez Jules” was het toevluchtsoord. Zijn Juliette droomde van “Romeo, oh Romeo, ’t is om u dat ik schreeuw,
geef al die lieve Belgische mensen hier een zelfgebakken koek-tchen en schenk hen al gaauw een Vlaamsche Leeuw !”.
Superlekker blond bier van hoge goesting … euhhh … hoge gisting ! En van Belgisch fabrikaat !
De Jos kreeg dat te horen, is met zijne harem van zijn kabelbaan gekropen en arriveerde daar dan ook, nog net niet te laat !
De vrouw des huizes (Juliette) kan nu reeds inschrijven bij “Rive Soicante Cinq Plus”. Maar ’t was een echte schat.
Haar cafétje dateerde van de jaren 20. Zij van iets later. Toch zou ik er zo mee trouwen ! Of ben ik nu nog altijd een beetje zat ?
Magda was een beetje thuis in Cassel omdat ze daar nogal eens geweest was, natuurlijk ! Ze heeft daar voor ons een beetje gids gespeeld.
Enkele trapjes doen en dan … panorama’s alom ! Ze gaven zicht op Liverpool en den Eiffeltoren ! Ofwel heeft ze met ons voeten gespeeld …
’s Anderendaags (Paasmaandag dus) zou er in Cassel een ommegang plaatsvinden, met een Reuze-Papa en een Reuze-Mama, in ’t frans : “Géants” !
Ondertussen zagen de Oeverleden - die in ’t café gebleven waren - even troebel als het klauwende bier. “SVP, encore ne Leeuw, Zzzjuul ou Zzzjean …. »
Al een geluk dat mijn toekomstige waardin al het porselein aan de kant had gezet. Hoefde het niet voor de stoetgangers van morgen,
dan kon ze vandaag het ‘verdronken’ Oever-gezelschap tenminste overleven zonder verdere materiële zorgen.
En Magda, die bleef maar gaas geven : ze verleidde mij om lieve Agna te verleiden onder de romantische Ariënpoort.
Hoeft het nog gezegd : de achtergebleven kroegende leeuwen hebben van deze poort in heel hun leven nog niet gehoord !
’s Avonds - omdat daar overdag niks te zien is, natuurlijk - is heel den Oever-tros naar de plaatselijke volkssterrenwacht getrokken. Venus was troef !
In het eerste lokaaltje was het voor mij onmiddellijk duidelijk : “Hier worden de sterren gemaakt !” Er stond namelijk een grote bankschroef !
De goudgele ring rond Saturnus is onvergetelijk geworden sinds het Palingbeekse planetarium.
Maar Willy had gerichte vragen, op zoek naar antwoorden over de venusheuvels en het pessarium !
Venus is inderdaad vrouwelijk, want de planeet schitterde als geen ander. Maar dat lag niet aan haarzelf; het was enkel dank zij de weerkaatste zonnestralen !
Toch werd ikzelf depressief bij het zien van mannelijk Mars. Zo dicht bij Venus, maar oh zo nietig en klein. Toch is dit maar schijn ! Wedden ? Ik zal mijn gelijk nog wel halen !
“YOU CAN TURN MY WORLD AROUND ...”
Die ochtend, Paasmaandag, hebben velen reuzegrote stukken ontbijtkoek gegeten, of neen, zeker weten - gisterenavond geplukt in de ruimte - ’t was space-cake !
Pak en zak reeds in de auto sjouwen. Cool Marckey opende alvast Alfa z’n kofferdeksel en portieren, … mét muziek : “Come on, Xandee, let’s shake !”.
“IN 1 LIFE, LET US BE FREE ...”
Er brak inderdaad een besmettelijk dansvirus uit want in geen mum van tijd was de zool van menige bergschoen op de betonnen klinkers afgeschuurd.
Het was Greet haar eerste Oever-weekend. Ze stond erbij en schudde het hoofd. Ze begreep er niets van en heeft heel de tijd in het rond getuurd.
We probeerden ons in te leven in haar stemming en zijn daarom dan maar vertrokken voor een kerkhoven-wandeling; ingetogen.
Hier lagen soldaten, begraven, omdat ze gesneuveld waren in één of andere loopgravenoorlog, in tijden voor ons reeds lang vervlogen.
Arlette las, als een vlijtig liesje - voor uit haar morbide sprookjes-folders, over oorlog en geweld, over bomputten en tot 3 maal toe ingestorte kanaalgrachten.
Sommigen konden het niet meer aan en dreigden in hun opgekropt verdriet te verstikken. Hun aanwezige hersenen begonnen naar zuurstof te smachten.
Getuigen hiervan : in bepaalde doorgangspoortjes naar de Palingbeekse natuurgebieden, bleven sommigen onbewust continu draaien en draaien en draaien …
Zelfs de anders zo nuchtere Carla zag bij een boerderij “hoge” konijnen (=?) en snapte niets van de ridder op ’t witte paard die haar begon te paaien …
Haar medereizigers (die straks nog met hare Kangoo naar huis moesten) werden in een bijna onverstaanbare taal tot “koffergenoten” omgedoopt.
En haar gevoelig plekje van daarstraks werd plots in de ijzige begraafplaatsen omgetoverd tot een triest gebied. Ik had op iets anders gehoopt !
Ik wilde dat ze nog een beetje voorlas uit haar lijvige boek “Jongens en Wetenschap”.
Maar ze vond de titel te mannelijk, … seksistisch zelfs. “Als ik thuiskom”, zei ze, “dan komt diene boek nooit meer van ’t schap !”.
Plantaardige René heeft ons op de hoogte gebracht van de bloemetjes en de bijtjes, … euhh …. plantjes : boshyacint, dotterbloem, kamperfoelie en sleutelbloem.
Bloeiende pinksterbloem (bij Pasen !?), adelaarsvaren (tot spijt van wie het benijdt), hondsdraf, maagdenpalm, vergeetmenietje (is dit geen smeekbedede ?) en pisbloem.
Jos Harem probeerde die dag uit zijn midlife-crisis te kruipen. “Vandaag een triestige wandeling ? Daar doene kik nie aan mee !”
Hij trommelde daarom zijn geliefkoosde schare op en vertrok er prompt mee op uitstap, volgens zijn eigen zeggen, richting Belgische zee.
Die bewuste maandag was inderdaad een prachtige “zon”dag. Een uitgelezen moment voor Jos om vrouwelijk schoon te ontwaren in bikini.
Maar waar is hij naar toe gereden ? Heeft hij het warme strand bereikt ? Ik heb hem vorige week nog gezien, maar ik weet het nog steeds ni !
Denise heeft dat weekend een nieuwe mode gelanceerd : de “clay-washed-jeans” ! Jongens en wetenschap, je moest dat zien !
Eén ding weet ik zeker : als Denise nog eens op weekend komt, dan steekt ze in hare rugzak een doos Dash en een wasmachien !
Op “Hill 60” hebben we gepicknicked. In ’t midden van diene heuvel stond ne boom, waar Carla “inkon” om passerende witte ridders op te vissen.
Jammer genoeg kon ze mij niet zien. Want ik ga altijd “achter” een boom staan en niet “ervoor” (of is het nu net andersom ?) als ik ga pissen.
Enfin, toen wij vonden dat het goed geweest was - en vermits wij nu alles kenden van de planeten en zo - hebben wij de zon gevraagd langzaam onder te gaan.
Veel geknuffel en afscheid hebben wij jammer genoeg niet meer gekregen, want Marc zijne auto en ook Arlette moesten in de hoogste versnelling staan.
René bengelde aan de trekhaak, want samen met de net genoemden + kids gingen zij de in ’t pension achtergebleven Willy - met kapotte horloge - nog oppikken.
Hij stond hen daar op te wachten met een grote doos. Hij had 3 dagen dessert-overschotten verzameld en zei : “Hier zie, dit is voor Oever, om te bikken !”
 |
Jongens en meisjes, vergeef het mij als in dit Kemmel-verhaal niet alle namen aan bod zijn gekomen.
’t Is heel de groep die telt ! En we waren een toffe groep op een tof weekend. Om van te dromen …
Wat nu volgt is ook géén cliché. Het moet absoluut gezegd : Arlette en Marc hebben dit prachtig en tot in de puntjes voorbereid en georganiseerd !
Oprechte dank daarvoor ! Ook aan hun schattige kids die - zelfs met bronchitis - behulpzaam en actief waren. Proficiat : goed opgeleerd !
|
“LIGHT UP MY DAYYYYY, YAH ...”
Cool Marckey (met dank aan Carla voor de research)
|
|
|
| |
|
 |
vorige
print
