| |
| | 2 tochtl(ij)eiders en 4 moedigen dienen zich aan voor een wandeling met –zoals beloofd - een beetje
“Robinson”gehalte.
Even twijfels…doorgaan, niet doorgaan… een alternatief werd voorgesteld… de weersvoorspelling beloofde
niet veel goeds….
“Nummertje” 7 kwam zich bij het groepje vervoegen, laarzen bij de hand. We waren er op voorzien, dus starten
maar. Na een rit van iets minder dan anderhalf uur kwamen we samen op de parking aan. Niet alle begin hoeft
moeilijk te zijn en het eerste stuk langs de oevers van de Maas liet ons dan ook helemaal niets vermoeden van
wat ons nog allemaal boven het hoofd hing. Even later volgden we een bospad met als trouwe metgezel GRtekens.
Helemaal niets om van te gruwelen, een duidelijk pad leidde ons tot…
Hindernis 1:
Er is een rots waar we omheen moeten en er is water. Het is 21 december en op zijn zachtst gezegd redelijk
frisjes. Menen Eric en Guy dat nu echt? Moeten we hierdoor? Het water is diep en koud. Zijn ze nu helemaal
gek?
Dan komt de geruststelling. Vanop een kleine hoogte kunnen we zelf vaststellen dat, indien je vlak naast de
rotswand blijft, het water echt niet zó diep is en er precies een mooi grindpaadje speciaal voor ons is
klaargelegd. (daar hebben ze bij het uitstippelen van de tocht zeker heel wat tijd in moeten steken) Er is ook
bijna geen stroming. Er kan ons niets gebeuren en dus worden broekspijpen opgerold en de stapschoenen
geruild voor sandalen, laarzen of thermische sokken.
Even diep ademen en dan (uiteraard zonder een krimp te vertrekken) het koude water in. Sommige laarzen
bleken nét niet hoog genoeg en werden watervergaarbekkens die daarna onmogelijk nog uit te krijgen waren.
Hoe Christine ook sleurde en trok, Ilse raakt niet van haar laarzen verlost! Na enige tijd kon Guy het leed niet
langer aanzien en wilde zich met de zaak gaan bemoeien maar de laarzen schrokken zo van zijn komst dat ze
spontaan uitvlogen noch vóór Guy ter plekke was. Voeten goed drooggewreven, handdoeken opgeborgen en
de tocht werd verder gezet. Door het bos, humusrijke paadjes –het weer viel veel beter mee dan verwacht -
puur genieten! Daarna wachtte ons een zachte klim maar wel over glibberige stenen en dood hout. Uitkijken
dus hoe je je voeten zet! Overal varens, overal mos, we waanden ons bijna in een nevelwoud. En toen….
Hindernis 2:
Ravin de Colébi…
Wat 14 dagen geleden “gemakkelijk” toegankelijk was, leek nu toch wel een lastig erg glibberig en steil
obstakel. Erik gaf de aanzet. Klom behendig naar boven gebruik makend van de vele natuurlijke steunpunten
voor voeten en handen. Alleen het allerlaatste stukje leek iets moeilijker. Ook Philip volgde vrij vlot en nam ook
even zijn tijd voor dat laatste stukje. Guy had ondertussen al een aantal bedenkelijke gezichten gezien en
toverde een stevig touw tevoorschijn, gooide als een volleerde cowboy het touw naar boven zodat Eric dit kon
bevestigen rond bomen. Philip ging klaar aan de rand staan en Guy speelde onderaan voor tipgever,
bewaarengel en vierde het touw waar nodig of bracht een extra beveiliging aan voor wie het nodig had. De ene
had wat meer moeite dan de andere om de moed die ergens diep in die stapschoenen verborgen zat, naar
boven te laten komen maar het lukte ons allemaal. Eenmaal boven was iedereen toch wel fier dat we dit
natuurelement toch hadden overwonnen. Wat een man of vrouw alleen misschien niet lukt, kan dan weer wel
mits een beetje samenwerking hadden we weer maar eens “aan den lijve” ondervonden. Even op adem komen
en dan….
Hindernis 3:
We moeten nog iets hogerop en niemand zegt dat je voor de gemakkelijkste weg moet kiezen dus….
Omhoog dan maar. Er zijn heel wat bomen en wortels die enig houvast geven om de erg glibberige heuvel op
te gaan. Daar waar er te weinig houvast bleek (of de pluimgewichten onder ons door de zwaartekracht te
gemakkelijk een buiklanding maakten op het bladerdek) werden de touwen weer bovengehaald zodat een
mooie stevige trapleuning als houvast gecreëerd werd. Op die manier werd naar boven gaan kinderspel.
Daarna volgde een rustig mooi gemakkelijk stukje met zelfs even “macadam”.
Tijd om te beslissen waar we ons lunchpakket zouden aanspreken. We konden verder stappen naar een
cafeetje maar dit zou ons een omweg van een kilometer opleveren. Op zich niet veel maar de tijd tikt verder,
het is vroeg donker, het weer is niet optimaal,… Natuurlijk werd er beslist om buiten te eten. Het ging toch om
een tocht met een beetje Robinsongehalte?
Even later kwamen we een mooi beschut plekje tegen. Een koeienstal! Met een beetje hooi als isolatie onder
het zitvlak en de adem van de koeien in de nek (de os en de ezel stonden iets verderop) sloegen we terug wat
energie op.
Het volgende stuk was ook weer mooi en gedeeltelijk door bossen met makkelijk begaanbare smalle paadjes.
Rechts doemde een prachtige rots op. Daar bovenop moeten we uiteraard zijn.
Ik zag al iemand denken “ai ai,weer opnieuw zo klimmen” maar zo’n vaart liep het niet want er liep echt wel een
mooi pad omheen. Het was wel erg steil maar het was een korte klim en er waren veel meer punten om je vast
te houden, steun te zoeken, je op te trekken. Of begon de ervaring mee te spelen? Alleszins toen we boven
waren aangekomen en nog eens uitkeken over het dal en zagen welke hoogte we hadden overwonnen op zo’n
korte tijd, hadden we weer alle reden om tevreden mensen te zijn. Bovendien was ook ons “middagrestaurant”
vanaf dat punt zeer duidelijk herkenbaar en kon je mooi het afgelegde traject volgen.
Daarna daalden we af naar de Lesse.
Hindernis 4:
De Lesse is mooi, er staat wel wat stroming op en de Lesse zou de Lesse niet zijn als er geen water in stond.
We moeten wel aan de overkant geraken en het lijkt erop dat het water een ietsiepietsie dieper is dan het stukje
Maas dat we moesten overbruggen….
Erik werpt zich op als de dapperste der Belgen en zal de rest van de groep visueel duidelijk maken waar je best
de Lesse kan oversteken en hoe diep het water is! Gewapend met thermische sokken vangt hij de helft van de
overtocht aan stopt even op het eilandje en komt dan terug naar de groep langs een iets andere weg. De
laatste route blijkt het aantrekkelijkst te zijn, want minder diep. Philip is ondertussen ook al vertrokken, laarzen
aan. De vrouwen beseffen dat hun benen iets korter zijn dan deze van de heren en besluiten wijselijk om ook
hun lange broek uit te doen en in de rugzak te stoppen. Guy sluit de rangen om ondersteuning te bieden aan zij
die het eventueel zouden nodig hebben. Hilde kiest een iets ander traject. Rechtstreekser en dus korter naar de
tussenstop, het eilandje. Helaas, de route mag dan wel korter zijn, het water is daar wel dieper en Hilde is niet
echt de grootste van de groep! Beetje frisjes dus! Het tweede stukje om te overbruggen (van het eilandje naar
de oever) lijkt veel moeilijker maar is het niet want het is minder diep. En dus is iedereen vrij snel aan de
overkant. Vlug goed afdrogen en warme kleren aan maar….wie laarzen aanhad was weer even zoet . Ook
Philip had assistentie nodig om zich te ontdoen van die rubber gevallen. Erik ontfermde zich over Ilse maar ook
dat liep niet van een leien dakje. Toen Guy de klus geklaard had bij Philip en ook Ilse wilde verlossen van haar
natte schoeisel, vlogen de laarzen weer uit zonder dat Guy deze nog maar had aangeraakt. Puur magie?
Nog een beetje door bos en door weilanden gewandeld en af en toe onder of over een prikkeldraad gekropen
(even getest of er nu wel of niet elektriciteit op stond; het exacte antwoord is gekend door Ilse) en tenslotte
terug gewandeld langs een rustig paadje dat terug aan de Maas uitkwam.
Aan de auto’s werden broeken en stapschoenen verwisseld voor stadskledij en de dorstigen (heel de groep
dus) in het plaatselijke café gelaafd. Nog wat napraten over de wandeling en dan terug richting Berchem.
Uiteindelijk was het weer veel beter meegevallen dan ze voorspeld hadden, de tocht was boeiend, avontuurlijk,
gevarieerd en mooi. Al wie er niet bij was, had ongelijk. Dit smaakt, proeft, ruikt, voelt naar nog. Ik kijk alleszins
al uit naar nog een uitstap met een beetje Robinsongehalte. En ik denk dat ik hier ook in naam van de anderen
kan stellen: “alle tochtgenoten hebben genoten van de tocht”!
Wanneer is de volgende trip gepland??? |
|
| |
|
 |
vorige
print
