| |
| | Ergens in een klein dorpje in de Alpen wacht de gids ons op. De thermische pakken liggen klaar. We wringen ons in zo’n pak.Een hele karwei! Ook nog een helm en een klimgordel met een nieuw soort achtvormig musketon, voor de rappels.
Langs een smal pad verdwijnen we in de canyon.
Na een korte wandeling tussen de steile flanken van de canyon, staan we aan de rand van de eerste diepte. Het water klots de rand over langs de rotsen naar beneden. Een twaalftal meter diep schatten we. De gids plaatst het koord voor de afdaling en algauw hangt de eerst kandidaat over de rand met de voeten tegen de rotsen. Eerst wat onwennig maar met wat zoeken vindt hij een redelijk positie om in het watergordijn naar beneden te zakken.
Iedereen is op een meer of minder comfortabele manier naar beneden geraakt en we vangen terug een wandeling aan in de rivierbedding met zijn vele obstakels en kleine watervalletjes. We arriveren aan een volgende uitdaging. Het water stort zich zo’n vijf meter diep naar beneden en vormt een witte bruisende vlek in het kolkende water. Er is niet veel keuze, we moeten precies in die witte vlek belanden, want alleen daar is het diep genoeg.  Ofwel springen we van op een randje in de bruisende vlek, ofwel laten we ons met het water mee glijden waardoor we vanzelf precies op de juiste plaats belanden. De meesten kiezen toch voor de tweede oplossing en laten zich met de watermassa mee in de diepte sleuren. Beneden valt het mee want de diepe plaats is beperkt zodat we zonder veel moeite in het ondiepe water geraken.
Tijdens de volgende afdalingen perfectioneren we onze techniek. Enkelen zijn zelfs bijna klaar om ooit een grote canyon te trotseren. Dan komt nog een nieuwe uitdaging, een smalle waterval waar het water geconcentreerd met grote kracht naar beneden stroomt. De enige mogelijkheid is met rappel op de rug naar beneden glijden omdat men anders geen stabiele positie kan vinden en een speelbal wordt in de grillige klotsende watermassa. We dalen af aan het koord en worden algauw blootgesteld aan de enorme druk van de tonnen water die naar beneden stromen. We zijn ook nog verbonden met een hulptouw om beneden uit de turbulentie van de woelig watermassa te geraken. Wat een sensatie!
Nu arriveren we aan een waterval van 70m diep! Niet iedereen is er gerust in. De vorige waren max. 15m. De gids stelt ons algauw gerust, dit is niet meer voor ons bestemd, want hier begint de canyonning voor gevorderden. We moeten nu langs een ladder (80 m) de canyon uitklimmen.
Boven wacht de terreinwagen met aanhangwagen van de gids. We zetten ons met de natte pakken op de aanhangwagen die langzaam terugdieselt naar onze vertrekplaats. Het was een boeiende ervaring en enkele zien een grote canyon zeker zitten. We zijn het er over eens, de trend is gezet, een vervolg moet er zeker komen! |
|
| |
|
 |
vorige
print
