Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van VR 16/09/2011titel
subtitelMedewerkersweekend Büllingen
 
 
 
 Vrijdag 16/09 was het weer zover: de start van het medewerk(st)ersweekend. Oever heeft ook hier reeds een stevige traditie. Jaarlijks biedt zij alle medewerkers en medewerksters een weekend aan als dank voor hun niet aflatend werk gedurende het voorbije jaar. Want ja, onze vereniging draait op de belangeloze inzet van heel wat vrijwilligers.
Wij, dat zijn Marianne en ik, waren reeds vrijdagochtend op weg, richting Malmedy en Büllingen. En dit ook nu niet zonder onze onafscheidelijk geworden GPS-dame. Ik weet ondertussen dat het vinden van de kortste weg, links en rechts aanhouden, afslaan en omkeren technische termen zijn die je helpen om je veilig op je bestemming te brengen. Ze hebben niets, maar dan ook niets met het relationele leven te maken. Ik heb wel wat tijd nodig gehad om tot die conclusie te komen. Maar nu heb ik het echt begrepen. Alle associaties en gedachten in die richting heb ik dus gedurende de hele rit naar Büllingen stevig moeten onderdrukken, wat niet altijd even eenvoudig was. De keerzijde is wel dat ik enorm van het landschap heb genoten. Eens in de Ardennen, heb je plots veel meer aandacht voor dat grijsachtige lintje dat net voor de wagen begint en zich kronkelend doorheen het zonbeschenen landschap verder slingert. Je weg loopt zo langsheen uitgestrekte velden, glooiende weiden en dichte bossen, nu eens wat naar links afbuigend, dan wat naar rechts, soms ook heel steil omhoog en wat later terug omlaag. En op dat smalle lintje leidt de GPS - dame je vanuit de ruimte feilloos naar je vakantieplaats. Marianne, die de wagen bestuurt, doet het nodige om die aanwijzingen nauwgezet op te volgen. En ik, ik geniet, en kijk vanuit een luie zetel naar het steeds wisselende en voorbijglijdende landschap. Zalig is dat. Een prachtig stukje wereld schuift onder je voeten voorbij. Bovendien hangt er een soort van kijkdoosje vooraan op de ruit van de wagen, dat voortdurend bewegende beelden tevoorschijn tovert en waarvan ingewijden beweren dat er een verband bestaat tussen die beelden op dat schermpje en het zonbeschenen lintje dat zich tussen het heuvelend landschap voor de wagen geleidelijk meer en meer ontvouwt. Ik dus nakijken of het tekenfilmpje klopt met de werkelijkheid rondom. Wat een wonderlijke wereld. Soms denk ik: moesten mijn overleden grootouders nog eens terugkomen, wat zou ik hen te vertellen hebben over zoveel dat in hun tijd nog niet bestond. Ze zouden echt verwonderd staan kijken. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Ja, zo snel draait nu eenmaal de wereld… en zo traag loop ik mee. Marianne vindt er als vanzelf haar weg in. Leuk is dat. Ik heb daar heel wat meer moeite mee.
Ondertussen praten we over de dingen des levens, over de laatste nieuwtjes bij Oever, en mijmeren we bij wat ons spontaan invalt. Ach je kent dat wel. En zo gaat de tijd sneller dan je denkt. Vooraleer we het ons goed en wel hebben gerealiseerd, heeft onze GSM een paar keer een signaal gegeven dat we ons in de grensstreek met Duitsland en Luxemburg bevinden. Ja, soms had ik met mijn GSM helemaal geen bereik meer. Het lijkt dan wel even of je jezelf losmaakt van de o zo drukke wereld en je voor iedereen een tijdje onbereikbaar en verborgen blijft. Even besta ik niet meer voor wie me wil bereiken. Ik leef ‘incognito’. Spannend is dat. Nu ja, lang ben je niet vermist, want even later rinkelt die GSM alweer met de melding dat je weer in ‘Belgiën” bent. Ik was er eigenlijk helemaal niet uit geweest. Maar blijkbaar denken die zendmasten er anders over. En die beslissen. Ondertussen is het ook reeds middag geworden en hebben we onze bestemming bereikt: een afgelegen gîte midden in de velden.
Even het scenario voor zaterdag en zondag bekijken. En dan in de praktijk nagaan of de wandelkaart wel degelijk in overeenstemming is met het landschap. Wij dus op weg, nakijken of er overal op de aangegeven wandelwegen effectief nog kan gewandeld worden. Dat was op een enkel “bitte nicht betreten” na, inderdaad het geval. En om alle verrassingen te vermijden deden we onder ons tweetjes ook reeds de hele wandeling voor zondag: de omloop rond het prachtige stuwmeer van Butchenbach. Alles verliep naar wens, zowel timing als de afspraak in een café om er op zondag met de hele groep te komen lunchen.
En daarna ging het tenslotte richting Büllingen, naar de gîte waar een aantal medewerkers ons reeds stonden op te wachten.
Vele handen maakten het werk licht en even later was de tafel feestelijk gedekt voor een kaas- en wijnmaaltijd. Ach je kent ondertussen wel die Oeverse gastvrije sfeer: een vlotte knuffel, wat bijpraten bij een goed glas wijn en nadien de vrolijke toer op. En dat tot in de late uurtjes, tot wanneer je oogleden eerst zachtjes, maar geleidelijk met meer aandrang je vertellen dat ze wat zwaarder worden en ze zo graag de dag willen afsluiten.
Een tijdje later baadt de gîte in een diepe nachtelijke stilte, één met het golvende landschap, één met de vele slapende koeien in de talrijke glooiende weiden, met de velden en machtige wouden rondom, ja, met de duizenden tintelende sterren hoog in de donkere hemel, een wereld van rust, zo eindeloos, zo adembenemend, zo sereen, maar toch o zo breekbaar en broos…
“IK ZIT IN DE BADKAMER OPGESLOTEN EN HET SLOT IS STUK!!!”. Zo galmt het ’s ochtends doorheen de hele gîte. Bij herhaling. Steeds luider. Je schrikt je een ongeluk. Je weet niet onmiddellijk waar je aan toe bent. Je veert recht en vergeet dat je onderaan in een stapelbed ligt. Mijn hoofd raakt net niet het bed erboven. Neen, de gîte staat niet in brand en het dak boven je hoofd is ook niet ingevallen. De nieuwe dag kondigt zich aan. Bruusk. Luid. Opdringerig. Ik had mijn wekker echt niet hoeven mee te brengen. Toch eerst een paar keer rustig ademhalen om te bekomen. Eigenlijk kan het iedereen wel eens overkomen dat hij of zij opgesloten geraakt. Maar lopen sommigen nu meer in de kijker dan anderen? Neen, helemaal niet. Dat is overduidelijk een verkeerde indruk van mij. Geen paniek. Dat wordt opgelost. Oever telt wel wat handige Harry’s onder haar leden. Ook hier. In dit geval heten ze Miel en Christel. Wat later kan iedereen herademen en hoor je terug de meer gebruikelijke ochtendgeluiden. Ik dus nog even terug tussen de lakens. De wekker loopt af. Nu hoeft het voor mij ook niet meer. Geschuifel in de gang. Een toeslaande deur. Ingehouden gelach. Het gerinkel van borden en tassen. De wagen van Pieter die start. Hij en Nicole zijn weer vroeg uit de veren en al op weg naar één of andere warme bakker in een naburig dorp. Speciaal om hun gasten, wij dus, weeral te verwennen. Even later is een uitgebreide koffietafel gedekt. En nog wat later zijn we klaar om te vertrekken, het lunchpakket in de rugzak, richting Honsfelt.
Uitgestrekte weiden en velden, dichtbegroeide bossen, klaterende beekjes, een smalle veldweg, én een groep taterende wandelaars van een niet nader te noemen vereniging uit het Antwerpse. En plots, frontaal, oog in oog met ons, een twintigtal verschrikte koeien. Je zou voor minder van je melk zijn. De groep met het meeste verstand, en dat zijn in dit geval de mensen van Oever, trekken zich voorzichtig terug. Wat later vervolgen de schichtige mobiele melkfabrieken de enige weg die ze in hun hele leven kennen en loopt het hele incident helemaal niet ‘vachement’ of ‘erg’ af. In een stemmig dorpskroegje lunchen we nadien bij een bitburger, een bitter streekbiertje, waarna we onze tocht vervolgen.
’s Avonds, eens terug in de gîte zorgen vele verdienstelijke handen voor de traditionele barbecue. Pieter en Nicole verwennen ons ditmaal met een stuk victoriabaars, kip en steak. Als nagerecht volgt een lekkere en koele panna cotta. Dat kende ik niet. Nu wel. Ik maak het nog wel eens. Dit is het recept: laat melk, room en suiker een tijdje inkoken. Week intussen de gelatineblaadjes, knijp ze uit en meng ze onder het panna cotta-mengsel. Vul je dessertglaasjes met de panna cotta en laat enkele uren opstijven in de koelkast. Werk af met caramelsaus, maple syrup, room, of iets naar keuze. Nicole gebruikt er groene thee en guave voor, een plant uit de mirtefamilie. En bij mij smaakte het naar nog. Ik heb dat wel eens meer. Nadien volgt een Irish koffee of een wijntje als afsluiter.
En weer is een unieke dag zo mooi naar zijn einde aan het gaan. Ik moest denken aan een versje uit een gedicht: “Ach liefste, denk aan vreugden toch, het beste medicijn. Van deze dag wens je ooit nog, dat hij eens terug mag zijn”. Ja, je hebt zo van die dagen die je graag nog eens terug zou willen overdoen, en mensen die je steeds weer opnieuw wil ontmoeten. “A thing of beauty is a joy for ever” schreef ooit iemand. En ik beaam dat graag.
Ook de volgende dag werd er eentje om van te genieten. De wandeling rond het meer van Bütgenbach vertoonde duizend prachtige vergezichten en nooit eindigende kleurrijke, zonovergoten landschappen. In een niet aflatend gevecht zie ik Viv nog vol bewondering haastig heen en weer lopen op de smalle weg rondom het meer, op zoek naar de mooiste beelden, in de hoop om iets van die oneindigheid en betoverende pracht voor altijd met dat kleine digitale cameraatje te vereeuwigen.
Het weekend was als de schitterende foto’s die zij, steeds blijgezind, met zoveel zorg, gedrevenheid, schoonheid en gevoel voor harmonie heeft vastgelegd. Elk beeld, elke herinnering is er weer eentje om in te kaderen.
 
 Top
Laatste wijziging: 10/04/2012 15:38:51    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be