Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van DI 04/03/2003titel
subtitelChevetogne ** 4 - 16 maart 2003
 
 
 
 Groepje per groepje kwamen ze toe en toen de laatsten er waren, waren we met twaalf. Twaalf mannen en vrouwen die even uit de drukke wereld stapten om tijdens dit weekend deel uit te maken van de orde der Benediktijnermonniken van Chevetogne. Zou het aantal deelnemers bewust gekozen zijn of is het puur toeval. De apostelen van Christus waren ook met twaalf, of was het omdat het mooi uitkwam voor de plaatsen aan tafel? In de sfeer van het weekend kies ik voor het eerste. Ondanks het duidelijke plannetje van Gerd was het een hele kunst om in het donker via een kronkelend paadje het gastenhuis “Bethanie” te” vinden. Bij een verwarmend drankje dat uit een “druk maar op het knopje” toestel kwam werden we ingewijd in de komende gebeurtenissen. Voor elke viering die we volgden vertrokken we vanuit “Bethanie” naar de kerk.
Vrijdag, 20u30 : completen in de crypte van de Byzantijnse kerk.
Terwijl onze ogen moesten wennen aan het schemerdonker zochten we een zitje in een voor ons ongewone architectuur. De priesters, gekleed volgens de orthodoxe traditie, namen één voor een plaats in hun eigen bidstoel. Indrukwekkend in deze completen waren de gezangen. Een diepe warme basstem ondersteunde meerstemmig gezang. Het afwezig zijn van enig instrument viel niet op, het was de volheid van de klanken die in je bleef nazinderen.
Terug in Bethanië keuvelden we (voor zover je met 12 kan keuvelen) bij een drankje en een hapje over deze eerste religieuze belevenis. Het duurde niet lang of we werden aangesproken door de “conciërge” die vond dat we teveel lawaai maakten, die zegde dat in de gangen niet mocht gepraat worden en dat stilte ook in dit gebouw heilig was. Alle stemmen gingen over tot fluisteren maar zelfs fluisteren met twaalf geeft een te hoog aantal decibels. Omdat het opstaan voor de kippen werd, gingen we voor middernacht slapen. Ik sliep tweehoog in een net kamertje en besteeg de trappen op mijn sokken om geen lawaai te maken. Aan de krakende treden kon ik niet verhelpen.
Zaterdag, 5u30 : Mariette dwaalt door de gangen en maakt ons wakker. Kattewasje, in de kleren, op de sokken naar beneden, “druk op het knopje’” warme choco en goed ingeduffeld wakker wordend van de koude naar de Latijnse kerk voor de Lauden van 6u. Het is nog donker.
De paters waren ook vroeg opgestaan; Zij hadden al plaats genomen in het koorgestoelte. Eén van hen had gezien dat we het verkeerde liedboekje hadden. Hij hielp ons op weg naar de juiste teksten; De lauden stonden in het teken van de vasten. Opmerkelijk is dat tijdens al de gebedsstonden de paters uit zowel de Oosterse als de Latijnse Kerk aanwezig zijn. Dit kadert in de Oecumeense gedachte die moest leiden naar eenheid onder de christenen. In Chevetogne wordt er rond deze gedachte baanbrekend werk verricht.
Het is licht. De dag is wakker en de zon streelt de koude bevroren aarde. De koffie, de confituur en smeerkaas van concurrerende abdijen lonkten naar ons. Het smaakte. Rond 8u30 stonden we paraat voor de wandeling in Rochefort. Mijn geitje (auto) bleef wacht houden op de parking en met 3 echte auto’s reden we naar de brouwerij van Rochefort waar we mooi synchroon parkeerden. Van Frans kregen we tekst en uitleg over de wandeling (10 km). We trokken door het natuurreservaat waar uit de Tridaine-bron het water opborrelt dat gebruikt wordt om een “Rochefort” te brouwen en dat ook de stad Rochefort voorziet van drinkwater. We weken even af van de weg om een oude marmergroeve te bezoeken. Een stevig hek sluit de groeve af om misbruik te voorkomen door rotsklimmers. De 30 meter hoge steile wanden zijn van rood-wit marmer. Het hek was echter niet voorzien op slanke Oeverleden en we glipten er door om tot aan de diepe waterplas te geraken. Omdat we ergens een afslag vergeten waren breiden we er een paar kilometer bij en passeerden het dorpje Havrenne. Als we buiten het bos kwamen lag voor ons een glooiend landschap gevuld met radiotelescopen. Zij vangen signalen op uit de ruimte afkomstig van sterren en verre melkwegen. (Worden hier de horoscopen samengesteld?) (grapje)
Na een heel korte sanitaire stop bij een steengroeve waar volop gewerkt werd, kwamen we terug bij de brouwerij. De aankoop van een bak Rochefort was in geen tijd gebeurd. De wagens vertrokken en we parkeerden korte tijd later naast het geitje.
11u45 Eucharistie in de Latijnse kerk gevolgd door een sober middagmaal in de abdij.
Eten bij de paterkes is een ervaring apart. Mannelijke gasten die alleen zijn worden toegelaten in de abdij en eten in de eetzaal van de paters. Groepen en vrouwelijke gasten eten in een aparte eetzaal maar zijn via een geluidsinstallatie verbonden met de paters . Het ganse ritueel wordt dus gevolgd volgens de doorgegeven geluiden. Stilte (spreekverbod) was regel één. Niet gaan zitten en wachten tot het gebed regel twee. Als je de stoelen hoorde verschuiven dan wist je dat je ook aan tafel moest aanzitten. De soep, aardappelen en groenten met vlees en dessert binnengebracht en over de tafels verdeeld. Daarna waren enkel de geluiden van bestek hoorbaar. Op de achtergrond las een pater in de andere eetzaal uit één of ander boek voor. Bij het opnieuw verschuiven van de stoelen stond je recht voor het gebed en daarna deed je in groep de afwas. Als slot van het ritueel mocht je terug praten.
Op de terugweg naar Bethanie taterden we honderd uit. We moesten onze schade inhalen. In de namiddag was een stevige wandeling voorzien.
Brigitte moest omwille van erge pijn aan haar knie afhaken en Philippe en Mathilde euh nee Monique gingen Rochefort bezoeken.
Stevige wandelschoenen aan, warm gekleed, een drankje en een appel in de rugzak en we waren weg, te voet. De warme voorjaarszon was nog niet sterk genoeg om de koude oostenwind te trotseren en op de open vlakten was het soms erg koud. Dit is de streek waar de Condroz, de Fagne en de Famenne samenkomen. Je kon heel ver over het landschap kijken. Mariette was geobsedeerd door oude bomen, die ze dan op slag vereeuwigde met een foto. Annemie keerde na een tijd via een ander pad terug naar Chevetogne en Hilde en Mariette deden dit enkele kilometertjes later ook.Eerst waren we met negen, dan met … Het leek het aftelrijmpje van 10 kleine negertjes. Je mag niet vergeten dat er in de voormiddag ook al 10 kilometer gestapt werden. Onderweg toonde Frans ons de bron van de Ivoigne, een riviertje dat in de buurt van Houyet in de Lesse uitmondt. Eric wou er zich echt van overtuigen en zakte weg in het drassige groen. Ondertussen bestudeerden we alle torens van de omgeving. Tegen dat de zon wegzonk in het westen hadden we de toren van de Byzantijnse kerk genaderd.
18u30 Vespers in de Byzantijnse kerk gevolgd door een avondmaal in de abdij.
Bij het binnenkomen in de kerk merkte je weer dat opmerkelijke verschil met onze westerse kerken. Het is er donkerder, de indeling is anders, de muren zijn vol geschilderd met fresco’s uit het leven van Christus en andere heiligen, het lijkt er heel geheimzinnig. Je zou je eerst moeten verdiepen in de betekenis van het ritueel en alle handelingen zodat je bewust kan deelnemen aan een viering. Je moet ook veel staan tijdens de dienst en er wordt met wierook gezwierd alsof die in uitverkoop is. Dat alles boven op een dag van 25 kilometer wandelen liet zich voelen.
Avondmaal: één vermelding: de sojascheuten waren door de lange kooktijd fel van kleur en vastheid veranderd.
20u30 Vigilie in de Latijnse kerk.
Het enige dat ik nog gehoord hebt was het verhaal over het vermenigvuldigen van de broden en de vissen. Daarna viel ik, heel oneerbiedig, in slaap. Gelukkig snurkte ik toen niet.
Rond 22u zaten we in Bethanie in het salon waar we mochten fluisteren bij een Rochefort met kaas en koekjes. Op mijn sokken ging ik naar boven en zou deze keer de kamer met Hilde delen in de hoop dat ik niet zou snurken en zij heerlijk kon slapen. Helaas, ook deze nacht ging het niet door.
Zondag 6u30: Mariette dwaalt opnieuw door de gangen en maakt ons wakker. Kattewasje, in de kleren, op de sokken naar beneden, “druk op het knopje” warme choco en goed ingeduffeld wakker wordend van de koude naar het paadje aan de parking. Iedereen klaar voor een romantische ochtendwandeling.
“Wakker worden” voorgedragen door Gerd. Het was het eerste van een reeks prachtige gedichten die tijdens deze wandeling afwisselend werden voorgedragen door Frans en Gerd. Zij zinspeelden op de plek waar we stonden of het gevoel dat je op een bepaald moment had of een situatie die je herkende of dromen … . Een keer mocht je terug kind zijn en samen met Gerd beklom ik de schuifaf om heerlijk naar beneden te glijden; Bruisen van leven vind ik heerlijk ook al ben ik pensioengerechtigd. “Onbekend” was het gedicht dat mij het meeste beroerde. Bij het ontbijt werden we verder verwend met gebakken en gekookte eitjes. De eetlust was zo groot dat al het brood op was en er enkele met een beetje goestinghonger bleven zitten. Afruimen en afwassen behoorde tot de volgende opdrachten. Daarna was het vlug tijd voor de volgende kerkdienst.
10u15 Liturgie in de Byzantijnse kerk met Griekse gezangen. Middagmaal in de abdij.
Weer dat vreemde gevoel binnen in de kerk ondanks het licht dat door de ramen binnenviel. Er was veel volk. Het is de gewoonte dat mensen uit de omgeving naar Chevetogne komen om hun zondagsplicht te vervullen en je merkt dat dadelijk wie zijn geloof belijdt via deze Oosterse ritus. Het was een plechtige eredienst die je kan vergelijken met onze vroegere hoogmissen met 3 priesters aan het altaar.
Voortgaand op de geluiden via de luidspreker baden we, gingen we zitten en aten we. Je raakt snel gewoon aan de stilte. Ineens drong het tot me door dat er niet gelezen werd maar dat het stemmen binnen de ruimte waren die aan ’t praten waren. Het was zondag, dus je mocht nu tijdens het eten praten. We kregen frietjes met wortelen en erwtjes en een soort stoverij. Het dessert bestond uit abrikozen met een ondefinieerbaar kroetje erop. Daarna afruimen en afwassen met de ganse bende.
Dat de paters mooi zingen hadden we gehoord. Dat ze iconen schilderen wisten we vanuit de brochure en dat rond deze twee kunsten boeken geschreven worden lijkt niet onlogisch. Op een strategisch goed gekozen plaats werden er CD’s gespeeld waar je dan ook naar luisterde, werden boeken, prentkaarten en CD’s aangeboden tegen paterlijke prijzen. En we kochten.
Er wachtte ons nog de klus van opruimen, inpakken en kamer poetsen. Tussen 14u en 16u waren we vrij. De ene ging zonnen, de andere wat lezen en met vier besloten we naar Reux te gaan. Het was maar 4 kilometer ver. Ik kan je verzekeren dat in een straal van meer dan 4 kilometer er geen Reux te vinden was. Het stond zelfs niet op de kaart. Dus Annemie, Hilde, Ria en ik reden terug naar Chevetogne. En toch bestaat Reux, in het naar huis rijden zag ik op een gegeven moment in mijn achteruitkijkspiegel een pijl staan naar rechts met Reux op, alleen het was veel meer dan 4 kilometer ver.
We sloten dit weekend af met een drankje uit het “druk op de knop toestel” en een stuk heerlijke appel- of pruimentaart. Iedereen bewaart op zijn eigen manier een herinnering aan dit weekend, de beleving ervan wordt gedragen door je eigen cultuur en het is, hoe je het ook ziet, een verrijking ervan.
Bedankt Gerd en Frans voor de knappe organisatie.
Lieve
 
 Top
Laatste wijziging: 17/07/2007 14:59:13    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be