| |
 | Mijmeringen bij het medewerkersweekend (18/04 - 20/04/08). |
|
| | Ja, natuurlijk had ik er over nagedacht. Heel intens zelfs. Eindeloos gepiekerd. 's Nachts urenlang de slaap niet kunnen vatten, om er dan uiteindelijk nog van te dromen ook. Vervolgens 's ochtends doodmoe opstaan en er nog steeds mee in het hoofd zitten. Ken je dat? En het resultaat: niets! Helemaal niets! Toen ik dan veel later terug mijn rust hervond, de hele zaak vergeten was, en mijn gedachten weer op de gewone dingen van elke dag kon zetten, bekroop me plots zo'n gevoel dat van ergens heel diep in me omhoog borrelde en me vertelde dat er nog 'iets' niet in orde was. Eerst leek het vaag en ondefinieerbaar, om daarna in alle duidelijkheid de kop op te steken: Oever! Het had iets met Oever te maken. Nu wist ik het weer! Het hield verband met het aangekondigde medewerkersweekend: de vier hints die Pieter en Nicole ons hadden gegeven, en die - normaal gezien toch - tot het ontraadselen van de plaats van bestemming van deze uitstap zouden moeten leiden.
Weer voelde ik die onrust in me. Reden: ik vond de antwoorden maar niet! Geen enkele 'hint' verduidelijkte voor mij iets van die komende vakantiedagen. De onbevangen lezer zal zich wellicht met groeiende verbazing afvragen of dat dan allemaal zo erg is. Misschien niet, maar het maakt me duidelijk dat ik in het leven wel eens meer op de verkeerde dingen let. Waarom vind ik niet datgene wat om het even wie bij Oever spelenderwijs en in een oogwenk oplost? Het is misschien onvoorzichtig om zulk een intieme bekentenis zomaar in dit boekje te grabbel te gooien. Maar ja, ik wil het toch ergens kwijt. Als je dit dus leest, hou je het dan heel stil? En als je me toevallig ergens op het lijf loopt, doe dan toch maar heel gewoon. Ik mag je dus die intieme zieleroerselen toevertrouwen? Alles wat je steeds over het medewerkersweekend had willen weten maar nooit durfde vragen. En dit exclusief in het Oeverboekje. Zoals reeds gezegd, het ging om de vier 'hints', die door een merkwaardige speling van de taal 'hulpmiddelen' werden genoemd. Doch, geachte lezer of lezeres, lees eerst! En oordeel dan zelf.
Hint 1: Wat hebben Gerd en Frans gemeen? Gemakkelijk. Zo dacht ik eerst. Beiden hebben een aangenaam voorkomen, een groot inlevingsvermogen en zijn zeer goed ter taal. Steeds rustig, vriendelijk, ja, meestal erg vrolijk. Ook zijn ze - en dat is helemaal niet onbelangrijk - gedreven en bezorgde medewerkers van Oever. Zie je, ik was in de wolken dat ik dat al allemaal wist. Maar wat bleek? Het is fout! Stel je voor: het juiste antwoord was: 'een abdij'. Hoe bedenken ze het? Ja, achteraf weet iedereen het natuurlijk: 'Chevetogne', het jaarlijkse weekend. Maar dat is zoals in de blokkenquiz op TV. Eens het antwoord gekend is, kan iedereen zeggen dat hij of zij het wist. Maar ervoor?
Hint 2: Wat hebben diezelfde Frans en Marianne dan weer gemeen? Weer dacht ik dat het een makkie was. Ik zag 'la douce France' terug voor de ogen, de Oevervakantie in de majestueuze Alpen, de indrukwekkende verhevenheid van het Mont Blancmassief. In mijn verbeelding was ik weer helemaal in Tignes en beleefde er opnieuw de steile Alpenwandelingen die Marianne er gidst, en die ze speciaal uitzoekt voor hen die jong van hart, geest en lijf zijn. Voor het doorsnee Oeverlid dus. Ik dacht aan haar gedrevenheid, aan haar erg opgemerkte en hoopgevende uitspraak bij het begin van bijna elke wandeling naar een bergtop: "We zijn er bijna!" Hoe dikwijls heb ik, geheel in blind vertrouwen, het laatste hapje lucht uit mijn longen geperst en me moeizaam en met mijn laatste krachten nog net naar de top gesleept, en dit juist dankzij die bemoedigende woorden, om dan ademloos (en neem dit vooral heel letterlijk) het sneeuwwitte en machtige panorama in al zijn grootsheid te bewonderen. Terug wat op adem gekomen keek ik dan niet langer meer naar het overweldigende landschap, maar wel - stiekem - naar Marianne. Je zag dan dat ze intens genoot: én van het betoverende landschap, maar nog veel meer van het feit dat ze ons al dat moois kon tonen. Gratis! Belangeloos! Dan kwam die blijheid in haar gelaat veel sterker tot uiting. Als je via hààr blik keek, ging er van die overweldigende bloemenpracht in de alpenweiden, van de gletsjers, de bergketens en die staalblauwe, zonovergoten hemel een nog veel grotere betovering en pracht uit dan ze al hadden. En dàt, dat zag ik allemaal. Die echte, onvervalste, zuivere 'Oeverspirit'. En ik genoot. In stilte. Maar heel intens. Dat is voor mij 'Ware Schoonheid', en het ontroert me... nog steeds.
De innige liefdesverhouding van Frans met de bergen is ook niet onbekend. 's Zomers vind je hem met een stevig schoeisel aan op een Oeverse tocht naar de zoveelste alpenhut en in de winter dingt hij naar het snelheidsrecord in de afdaling op de ski's. Zijn rust, zijn vriendelijk voorkomen en zijn inzet voor Oever heb ik reeds vermeld. De eerlijkheid gebiedt me verder om te zeggen dat ik niet diep in zijn ogen keek, nog nooit, ook niet stiekem. Om één of andere reden ligt dat niet in mijn natuur. Met Marianne heeft hij heel wat lovende eigenschappen gemeen, en iets wat ik 'de hogere levenswaarden' noem. Heerlijk is het dat Oeverse mensen zoveel verhevens in zich kunnen dragen, en zo goed dat ik dàt allemaal mag ontdekken. Vol vertrouwen zag ik dus de tweede hint tegemoet... Tot de 'ontnuchtering' kwam! Hogere waarden? Oordeel zelf! Het juiste antwoord staat in verband met.. jawel... alcohol: zij drinken beiden graag een (één!) trappist. Waarom ontgaan mij zulke dingen? Vanuit mijn verheven mijmeringen word ik weer brutaal met de voeten op de grond gesmakt.
Van hint drie was ik vrijwel zeker dat ik het juiste antwoord kende. De plaats van bestemming ligt 2 uur en 11 minuten van Brasschaat verwijderd. Dat kon niet anders dan Haasdonk zijn, op de E17 net iets voorbij de Kennedytunnel. Want zolang deed ik er de laatste keer over om in de spitsdrukte die afstand af te leggen. Helaas, mijn antwoord was alweer fout.
Over hint vier wil ik nauwelijks iets kwijt, eerst was de plaats van bestemming 200 km van Brasschaat verwijderd, nadien bleek het slechts over 176 km te gaan. Ik noem dat een regelrechte misleiding. Natuurlijk zat ik fout. Dan heb ik veel liever een algemene schiftingsvraag in de stijl van: "Hoeveel komt de 'gemiddelde' deelnemer of deelneemster op zo'n weekend in gewicht bij als algemeen bekend is dat Pieter en Nicole steeds maar meer moeite doen om iedereen gastronomisch te verwennen?". Vermenigvuldig dat getal dat je in gedachten hebt, vervolgens twee keer met Oevers' leeftijd en je hebt de juiste afstand". Terloops: heb je gemerkt dat ik anoniem over de 'gemiddelde' medewerker of medewerkster' sprak? Dat is om veiligheidsredenen. Het onderwerp ligt bij sommige zo gevoelig dat ze er zich wel eens meer in 'dik' maken.
Samengevat: met alle andere hints zat ik duidelijk fout. Nu was er gelukkig een noodscenario, speciaal voor mensen zoals ik. Een paar dagen voor het vertrek werd ons het juiste adres doorgemaild: Chimey, Chaussée de Mons, 61. Had ik dat allemaal vooraf geweten!
Op dit adres aangekomen vonden we een zeer mooie en goed gelegen gîte, gesitueerd in 'La botte du Hainaut', 'de laars van Henegouwen'. Zo noemt de 'Carte touristique' van de 'Province de Hainaut' het, en vult aan met: "La Wallonie: La chaleur de vivre". Mijn exemplaar vervolledigde ik met de ondertitel: "Et avec Oever: La joie de vivre". Druppelsgewijs kwamen de overige medewerkers aan, de éne al met een straffer verhaal over fileleed dan de andere. Maar eens Oever's zwarte wagen was aangekomen, hebben we met blij hoofd en hart Pieter en Nicole verwelkomd. En toen ik zag wat zij allemaal meebrachten, was ook mijn maag plots bijzonder vrolijk gestemd. Vele handen maakten het werk licht en wat later zaten we aan tafel voor brood, kaas en wijn. En nog later voor een gemoedelijke en huiselijke babbel over alles wat reilt en zeilt bij Oever en in de wereld. En voor je het goed en wel weet, is die avond zo voorbij, en kijk je uit naar een welverdiende en verkwikkende rust. |
|
| |
| Een wereld gaat voor je open... |
|
| | Maar wacht! Tijdens je vakantie, zo midden in de natuur, val je best niet direct als een blok in slaap. Blijf nog even wakker! Zo geeft Oever nog meer kleur aan je leven en opent voor je een nieuwe wereld: denk net voor het inslapen maar eens dat je een vogel bent die hoog boven de gîte zweeft. Zie hoe mooi en vredig het land erbij ligt. Kijk naar de kleine raampjes onder je, waar nog licht en Oeverse gezelligheid heerst. Waar zovele goede herinneringen worden opgerakeld en nieuwe plannen worden gemaakt bij een lege fles en een laatste glas. Luister buiten naar het geruis van al dat jonge groen in de wind, naar het rustige kabbelen van een verre rivier. Voel je dat alles leeft en ademt en dat het je heel zacht toefluistert: "Kijk maar, wij bestaan"? Laat je blik over de weiden en velden gaan, waar duizenden bloemen, veilig verscholen onder hun dichtgeplooide kelk- en kroonblaadjes rusten en nieuwe energie opdoen voor de komende dag. Voel je één met de wouden rondom, met de nevels die tussen de bomen komen opzetten en de hele nachtelijke wereld omhullen. Net zoals een deken dat je toedekt, dat de voorbije drukte doet vervagen en alles heel zachtjes in slaap wiegt onder die vele fonkelende sterrenlichtjes hoog in de oneindige nachtelijke hemel. Wat een wonder. Voel je de rust die daarvan uitgaat? Die elke vezel van je lijf doordringt? Slaap zacht wereld. Slaap zacht, mensen van Oever, waar je ook bent. Slaapwel iedereen in "La botte du Hainaut", in ons gîtje. De gebeurtenissen van de dag verflauwen en hullen zich in de dichte nachtelijke nevels der vergetelheid. Alles verzinkt in een zalige, diepe rust. En morgenvroeg, na een verkwikkende slaap, als de zon opnieuw de einder vindt, en verder langs het hemelgewelf haar tocht vervolgt, dan kleurt ze met haar gouden stralen elke dauwdruppel op ieder grassprietje, in schitterende kleuren. Slaap zacht. Morgen ontwaak je in een prachtige wereld bedekt met myriaden fonkelende diamantjes... |
|
| |
| Geurende koffie... |
|
| | Gedempte stemmen. Het geluid van bestek dat tegen elkaar kletst . Half bewusteloos kijk ik misnoegd vanonder de dekens in de richting van de reiswekker. Bijna acht uur. Diepe zucht. Ik steek mijn hoofd tussen matras en kopkussen en druk geeuwend de uiteinden van de kussensloop tegen de beide oren aan. Het helpt niets. Gerinkel van tassen, luidere stemmen, de geur van koffie... een nieuwe dag kondigt zich aan. Geleidelijk ontwaak ik meer en meer uit mijn coma. Eerste vraag: wil ik vandaag wel opstaan? Een mentale worsteling die me geleidelijk toch meer wakker maakt. Ik zal wel moeten zeker? Vanonder het kopkussen draai ik ontstemd mijn hoofd naar het veluxraam. Dikke regendruppels tikken tegen het glas. Diepere zucht. Tweede vraag: wanneer ga ik opstaan? Ik heb geleerd de belangrijkste beslissingen in het leven niet al te impulsief te nemen. Ik neem ruim mijn tijd en wacht af. Ergens wordt een badkamerkraan opengedraaid, gestommel op de trap, half ingehouden gelach. Ik neem de heroïsche beslissing om nog maar tien tellen te blijven liggen. Bij 'tien' kom ik dankzij een extreem sterke wilsbeslissing en met een uitzonderlijk grote krachtinspanning moeizaam overeind, wankel het bed uit, grijp nog enigszins versuft handdoek en toiletzakje en strompel in de badkamer naar het stortbad. Het water: te koud, dan te heet, te veel, te weinig, maar altijd te nat. Inzepen, afspoelen. Opnieuw inzepen... Wat een zootje. Heel diepe zucht. Nog even onder de douche staan suffen en bekomen. Dan kranen dicht. Tegen de tijd dat ik aangekleed ben, is mijn ochtendhumeur zo goed als voorbij. En eens beneden gekomen, maak ik stoute grapjes over al diegenen die nog steeds niet uit hun bed zijn geraakt. Ja, de wereld zit soms vreemd ineen.
Even later ziet de eettafel er opnieuw zo bedekt en feestelijk uit, en kondigt zich door het raam weer een veelbelovende groene dag aan. Alles rustig. Of niet? Neen, een rijzige gestalte, in witte badjas gehuld, wandelt door het bedauwde gras traag naar het zwembad. De badjas valt op de grond. Jawel, daar stapt Jos, in zwarte zwembroek (juist: ik let op de kleur, het wordt misschien nog ooit een Oeverse quizvraag!), klaar om een aantal 'baantjes te trekken'. Wonderlijk! Moedig! Zou het water wel 5°C zijn? Ademloos kijk ik toe. Het maakt wel indruk. Ook op een aantal dames die zijn sportieve prestaties met bewonderende blikken volgen. Ja, supportsters, dat doet een mens wel iets...en weer heb ik mijn gedachten niet geheel meer in de hand. Ik zie mezelf vanuit de bomen zwierend, met een sierlijk lenige salto in het water plonsen en in de richting van de bewonderaarsters roepen: "Me Tarzan! You Jane!" En Jos voor het oog van iedereen natuurlijk de loef afsteken. Maar dan merk ik iets dat me belet mijn plannen uit te voeren: het is beginnen motregenen. Dat noem ik 'overmacht'. Ondertussen is het brood binnengebracht. Heerlijk verse baguettes. Dat gaat natuurlijk voor. En even later is het weer volop genieten van zoveel lekkers. Na het ochtendmaal, en het klaarmaken van het gebruikelijke lunchpakket zijn we op stap voor een wandeling. ... in de regen. Een eeuwig goed gehumeurde Miel houdt er de moed en het tempo in, en in de late namiddag vinden we ons weer gezeten in een gezellig café, sommigen vechten tegen een middagdutje. Zo onopvallend mogelijk loer ik stiekem naar Frans en Marianne. Inderdaad: zij drinken een trappist. Nu heb ik het niet alleen meer van horen zeggen, ik heb het zelf gezien. |
|
| |
| | Ach er is zoveel om op te letten, en ik vertelde nog niets over de wandeling naar het schattige plaatsje Lompret, die Christel de volgende dag gidste, over haar zo bijzonder aanstekelijke lach, over 'l ' étang de Virelles' en de vele watervogels die je er kan bewonderen, over de zo heerlijke barbecue en de geflambeerde ananas met ijs die Gerd voor ons bedacht, over de lekkere quiche, en nog zoveel, zoveel meer....
Voor dit alles, en ook hier voor nog heel wat meer, gaat een zeer groot woord van dank aan het zo intens kloppende hart van Oever: Pieter en Nicole. Waar blijven zij de tijd, de moed en de energie steeds weer halen om met zoveel gedrevenheid, zoveel, voor zovelen te blijven doen. Dat is toch ook een klein wonder? Mijmer ook daar maar eens over!
Met Oever heb je nooit gedaan... maar deze tekst moet ik nu echt wel gaan afronden. Nu ja, ik had ook niet de bedoeling een volledig verslag neer te schrijven, ik hield het bij een paar 'mijmeringen'. Mochten ze je bekoren? Mag ik het hopen? Waarop wacht je dan? Neem je activiteitenkalender en kies uit zoveel leuks. Doen! Een wereld gaat voor je open. Want weet: je leeft niet 'echt' zonder Oever, maar Oever evenmin zonder jou!
Lieve lezers en lezeressen, het ga jullie allen goed! Heel goed! Leef met open oog en hart. Geniet intens van de talrijke Oeverse paden op je levensweg, en bekommer je niet al te veel om een plaatselijke omleiding. |
|
| |
|
 |
vorige
print
