| |
 | Doorwerth |
|
| | Op 1 mei vertrokken we voor 4 dagen naar Doorwerth voor een fietsvakantie. We waren met 9 mannen en 8 vrouwen. Voor één keer mochten de mannen dus eens de boventoon voeren, zij het natuurlijk alleen in aantal.
Het weer leek aardig goed. Gelukkig maar, want een paar dagen ervoor was het nog een natte bedoening in Belgenland.
Eenmaal in Doorwerth was het weer ons steeds beter gezind: ons eerste terrasje aan de jeugdherberg was in de zon. Zalig! Ik bedacht mij dat ik al moeite moest doen om nog op mijn fiets te klimmen. Maar om 10.40u was het dan zover. Plots stond iedereen paraat en zoef.. wegwaren we. Deze voor mij onverwachte actie zou zich in de komende dagen meermaals herhalen; een kwestie van bedachtzaam te zijn dus.
Ik vond het behoorlijk spannend want ik had geen één keer geoefend en volgens mij zaten er behoorlijk wat “echten” tussen zo te zien aan hun outfit. Dus trok ik me maar op aan de eerder “gewoon uitziende” fietsers.
We reden door een prachtige natuur: heide, bossen,dorpjes maar wat een tempo zeg! We waren echt de Vliegende Vlamingen in Holland. Later maakte ik ervan de Vrolijke Vliegende Vlamingen! Ik moest het stuur van mijn huurfietsje behoorlijk in bedwang houden, zeker bij de afdalingen in het bos. De rit verliep overigens fantastisch.
We picknickten in de open lucht en ik kreeg het tempo zowaar in de benen. Maar…. rond 15.30u changement de décor: hevige regenbuien en hagel. De eerste konden we nog te slim af zijn door te gaan schuilen maar daarna won de natuur en sommigen onder ons waren doorweekt. De sfeer in de groep was mee omgeslagen:
van geanimeerd naar verdacht stil en een “ieder-voorzichgevoel”.
Gelukkig bleken de buien tijdelijk te zijn en langzaam maar zeker keerde de goede sfeer terug.
Rond het einde van de dag, tweede incident: we bleken ineens 4 lotgenoten kwijt te zijn gespeeld. Rond 19u kwamen ze dan toch in de jeugdherberg aan, nog redelijk goed gezind. Ze hadden van de nood een deugd gemaakt
en dan maar meteen wat sightseeing gedaan. |
|
| |
| De tweede dag |
|
| | De volgende dag echter hadden twee van de vier besloten die dag niet mee te fietsen.
Jammer, want samen onderweg is toch leuker.
We maakten die tweede dag alweer een prachtige tocht, maar een zware: alsmaar klimmen en dalen en soms even plat en dat 85 km lang! En die afstand hadden we de eerste dag ook al gedaan. Met slechts drie versnellinkjes en, tot overmaat van ramp, met een inmiddels zeer pijnlijk achterwerk een hele klus. Nu snapte ik pas waarvoor die super spetterende broekjes dienden! Maar ik kreeg hulp van alle kanten: één van mijn kamergenoten leende mij zo’n superbroek en een andere lieve fietsgenoot kwam met een gelzadeldekje aanzetten. Super tof! Wat een luxe ineens. Ik voelde mij voor de rest van de vakantie zo goed dat het voor mij niet meer stuk kon. Het was dan ook verder alleen maar genieten. Vooral ook omdat het weer almaar prachtiger en prachtiger werd.
We reden steeds weer door verrassend afwisselende landschappen.
De heide en de tocht langs de Rijn met zijn veerpontjes vond ik persoonlijk wel hoogtepunten. We fietsten zelfs dwars door de weilanden die nu vol paardebloemen en madeliefjes stonden en het was oppassen om geen schaap of Gallowaykoe (?) van de sokken te rijden.
Verder kregen we ook nog de kans om af en toe iets te bezoeken zoals een openluchttentoonstelling, verschillende bezoekerscentra, een kasteel en … de nodige terrasjes.
’s Avonds, na een verfrissende douche en lekker eten, leek alle vermoeidheid verdwenen te zijn en kwamen we pas goed op dreef in het gezellige café van de jeugdherberg. We kregen zelfs een keer gratis bitter- en nasiballen van het huis! De “après-vélo, aprèsbike” of hoe je het ook wil noemen was dan ook een schot in de roos. |
|
| |
| Tot slot |
|
| | Ik heb beloofd niet alles te verklappen van wat we zoal bespraken en beleefden maar één ding verklap ik toch: ik
neem voortaan mijn eigen poederbus mee, Ronnie!
Voor wie dit verslag leest, het moge duidelijk zijn: we beleefden 4 onvergetelijke dagen waarin plezier, solidariteit en sportiviteit centraal stonden.
Toffe kamergenoten, een goede groepsgeest, de verblijfplaats die meer dan OK was, de prachtig uitgestippelde tochten: Diane je verdient een dikke pluim! |
|
| |
|
 |
vorige
print
