| |
| | 3 november, 5u30, met Mégane en Jumpy van Oever rijden we naar Christel in Zoersel. Jumpy zal een aantal dagen met Christel en Miel doorbrengen want zij zijn zo lief het Weekendje Voeren van ons over te nemen. Jumpy zal nogmaals zijn diensten moeten bewijzen en zal vrijdag, tot de nok volgeladen naar het Oeverweekend vertrekken. Met Mégane rijden we verder naar Eindhoven waar we de andere Oeverleden zullen aantreffen. Onderweg wordt de mist dikker en dikker. Als ons vliegtuig maar kan opstijgen! Iedereen is op de afspraak met zijn identiteitskaart …behalve Hilde, die in haar haast een fotokopie bijheeft van haar kaartje terwijl de schuldige nog braafjes op het apparaat op haar ligt te wachten. Een rush over en weer naar Deurne, schierende banden die alle radars ontwijken en een vliegtuig dat met minstens 3 uren vertraging opstijgt, kunnen niet baten : Hilde mist nipt het vliegtuig en moet haar vertrek naar de volgende dag uitstellen.
16u, we landen in Istambul. Een zeer vlot Nederlands sprekende Turkse heet ons welkom en stelt zich voor als onze gids tijdens ons verblijf.
In de bus bespreken we wat we de 2 volgende dagen zullen bezoeken. Mooie verrassing wanneer we in ons prachtig Retro stijl Pera Palas Hotel aankomen. We worden alvast getrakteerd op een welkomstdrankje in één van de mooiste salons dat het hotel rijk is. De liftboy brengt ons veilig naar boven. Pieter en ik logeren op de hoogste verdieping, heel rustig, net onder het dak, tussen de duifjes.
’s Avonds trekken we in 2 of 3 groepjes de stad in op zoek naar een restaurant. We kunnen niet allemaal in hetzelfde etablissement en splitsen op. Chris, Statiefke, Pieter en ikzelf belanden in een zeer authentiek en lekker restaurantje. Op weg naar ons hotel, maken we nog een ommetje naar de plaats waar we de anderen weten aan te treffen en het gaat er plezant aan toe. Niet al te laat kruipen we onder de wol want de volgende dag wordt druk.
4 november, na een copieus ontbijtbuffet vertrekt het grootste deel van de groep samen met bus en gids richting Sultanahmet. De gids leidt ons van de Hippodroom naar de Sultan Ahmet moskee, beter bekend als de Blauwe Moskee omwille van haar blauwe en groene tegels in de zijgalerijen. Gewoonweg prachtig!
Ik had er al veel over gelezen toen we onze zomervakantie in Turkije doorbrachten maar zo mooi had ik ze mij niet voorgesteld.
Van daaruit wandelen we naar de Aya Sofia, gebouwd in 532 in opdracht van keizer Justinianus. Oorspronkelijk was de Aya Sofia een kerk maar na de verovering van Constantinopel werd de kerk veranderd in een moskee en sinds 1934 is het een museum. Wanneer je er binnenwandelt is de ruimte overweldigend. De gigantische koepel, die zich 56 m boven ons hoofd bevindt, dwingt bewondering af : onvoorstelbaar hoe men zoiets al in 532 heeft kunnen realiseren met beperkte middelen. Niet te verbazen dat de architecten van de Aya Sofia geschiedenis zouden schrijven.
Vooraleer we gaan lunchen, staat nog een verplicht bedrijfbezoek op het programma. Samen hadden we de dag ervoor geopteerd voor het bezoek aan een lederwinkel in plaats van een tapijtenbedrijf want dit zou veel sneller verlopen. Dat dacht je maar! Zo snel waren we er niet buiten want onze Oeverkes, Pieter en ik incluis, kochten er niet minder dan 18 jassen! Achttien! Een goede dag voor onze gids!
De lunch in het vroegere stationnetje van de Orient Express verliep vrij vlot maar zonder culinaire uitschieters, maar ja, we deden het meer voor het interieur! Geregeld dwaalden mijn gedachten af en probeerde ik mij voor te stellen welk een gevoel het vroeger gaf om hier te eten als je uit de Orient Express stapte, een nooit verwezenlijkte kinderdroom…
Na de lunch stond het Topkapi-paleis op ons lijstje. Mehmet, mijn Turkse collega Islamitische godsdienst had me al verwittigd : het Topkapi-paleis is een must maar het is zo groot en zo interessant dat 1 dag nog niet zou volstaan. En gelijk had hij, in a hurry bezochten we het Paviljoen van de Heilige Mantel waar de relikwieën van de profeet Mohammed te bewonderen zijn, de Harem en wilden we nog de Schatkamer bezoeken met de 85-karaats Lepelmakersdiamant ( de op 4 na grootste ter wereld) en met de overbekende Topkapi-dolk, toen 1 van de museumbewakers er ons attent op maakte dat hij ons nog juist 3 minuten gaf (we hadden het kunnen denken, ’t was Ramadam!!!) om al die pracht te aanschouwen! Nog nooit waren we zo snel door een museum gelopen maar …. we zagen wat we wilden zien!
Daarna ging het richting Egyptische Kruidenbazaar. Zeer levendig met 1001 kruiden die, naast elkaar uitgestald, een prachtig kleurenpalet vormen…
’s Avonds gingen we weer op speurtocht naar een restaurant en kwamen zo terecht bij Haci Baba, een bij de Turken zeer goed aangeschreven restaurant. Het was er inderdaad zo lekker dat zij het niet konden nalaten om het voorgerecht bijna samen met het hoofdgerecht op te dienen. Zijn we niet gewoon in België maar is, volgens onze gids, de normale werkwijze in Turkije. En nog iets : verwijder je nooit van je bord om een stukje brood te gaan halen want anders zijn je borden (voor-en hoofdgerecht) weg nog vooraleer er enig protest uit je keel is gekomen. Het is immers in Turkije de gewoonte onmiddellijk de borden af te ruimen wanneer je gedaan hebt. Het zou zelfs zeer onbeleefd zijn indien de kelner zou wachten totdat iedereen aan je tafel gestopt is met eten. Je ziet : ander land, andere gewoonten!
Daarna gingen we niet recht naar huis (naar ons hotel dus).Eén van ons had Turkse muziek gehoord en wou absoluut even een staaltje buikdansen prijsgeven! (grapje!)
5 november, vandaag gaan we met de bus naar Azië en maken een boottocht op de Bosphorus : allebei zeer geslaagd en de zon was van de partij, net de lente!
Op de middag nog met z’n allen gaan eten en na de middag stond de Grote Bazaar op het programma. Ik had me de bazaar voorgesteld als een echt doolhof van wirwarrende straatjes, maar met een plan in de hand, kom je door ……de ganse bazaar en dit zonder enige meter te verdwalen. Ja ja, ze kunnen kaartlezen bij Oever! In de bazaar voelde Pieter zich helemaal in zijn element want afbieden is zijn zwakkie en het lukte nog beter dan verwacht : in geen tijd hadden we 3 handtassen gekocht, 2 voor zijn moeder en ééntje voor mij. Na de bazaar, ging iedereen zijn eigen weg. Sommigen bezochten de Basilica-cisterne, anderen trokken naar de Galatatoren van waaruit zij een prachtig zicht hadden op de Gouden Hoorn en op Sultanahmet. Wijzelf gingen een bezoekje brengen aan de Grote Moskee. Indrukwekkend!
’s Avonds hadden sommigen het Turks stoombad geprogrammeerd. Met een uur vertraging (ergens iets fout gelopen?!) stapten we met een klein hartje het Turks stoombad binnen. We werden gemasseerd, gewassen, gespoeld… Zalig om je zo te laten verwennen!
Het Turks stoombad deed deugd en ik zou er onmiddellijk naar terugkeren! Wat er bij de mannen allemaal gebeurde, vraag je beter aan Jos of Pieter of William of Patrick of bekijk gewoon de foto’s op de site van Oever. Niet verschieten want Joske had zijn statiefke …niet bij maar wel zijn toestelletje en wat daar allemaal uitkwam…kun je ook op de fotobijeenkomst zien tijdens het praatcafé van 7 januari. Be there!
6 november, na het ontbijtbuffet en de laatste aankopen op de Istiklal Caddesi met zijn typisch trammetje, wachtte de bus iedereen op om hen naar de luchthaven te voeren.
Pieter en ik bleven nog een dagje langer en samen genoten we nog van Sutanahmet by Night om de volgende dag bijna niet op het vliegtuig te geraken. Pech, we mochen toch mee. We hadden nog een tijdje in Istambul kunnen doorbrengen. Volgende keer misschien… |
|
| |
|
 |
