| |
| | een actieve week in een streek rijk voorzien van virages en épingles à cheveux
Reeds bij zonsopgang zouden de eersten Ardeche-waarts rijden.
Die ochtend om 8 u verschijnt echter bij Stefan & Co die in Herentalse regionen nog volop in de weer zijn met aanhangwagens, fietsen en koffers, een berichtje vanuit het zonnige zuiden dat An en Herman aldaar van een petit déjeuner aan het genieten zijn.
Zo vroeg als de eersten aankomen, zo laat de laatsten.
Om “doetjes” en “watjes” te laten wennen aan het heuvelend rotsachtig landschap, kiest Stefan na een ochtendlijke dorpsmarktverkenning als eerste voor de wandeling La Corniche, een rotstocht langs de Chassezac. De bordjes ‘dangereux’ negerend, worden stapsgewijs de kloof en flank bedwongen om keisteil af te zakken tot de oevers van de Chassezac waar 3 ijsbeertjes, Serge Damiaan en Stefan zich met de nodige oerkreten in het ijskoude water storten om nadien hun jeugdig hartje op te halen bij het keitjes –werpen- naar-de-overkant .Schattig hoe intens dit eenvoudig spel kan beleefd worden..
Na deze heelhuids doorstane proeftocht kan niets ons nog deren.
Daags nadien trekken we gewapend met een beschreven wandelroute blijmoedig en fluitend het grote onbekende desolate sprookjesbos in om het ‘gele spoor’ te volgen . Een makkie.Hier en daar een haarspeldbocht (virage en épingle à cheveux), een idyllisch watervalletje tussen rotsen , een klim, een afdaling tot we na het passeren van un type louche die ons de verkeerde heuvel uitstuurt, het spoor bijster zijn. Enkele stappen terug, snuffelen, zoeken naar een geel teken , gevonden, weer kwijt , idem dito met de weg. Iemand verwenst het bewuste wandelboekje naar de verdoemenis , wat later naar de brandstapel . Hopelijk niet ter plekke denk ik want dat zou wel eens waterhelicopters kunnen opleveren. Ondanks de onverwachte wendingen en dwalingen zijn we voor het donker terug , de dagelijkse aperitief met amuse-gueule op terras- soms aan het zwembad- heeft ons nog nooit zo heerlijk gesmaakt.
Een Ardèche verblijf zonder kayakvaart ? Met nog steeds volle zon voor de boeg kiezen drie solo vaarders- de 3 ijsbeertjes- voor een 30 km tocht, de anderen voor 24 km. Zo halverwege het parcours- of was het vroeger of later- vervoegen de dertigers gehavend en ietwat beschadigd de vierentwintigers. ‘Le Dent Noir’ heeft sommigen blijkbaar niet zomaar laten passeren. Nadien vastgestelde schade: fototoetsel , GSM , knie, staartbeentje , natte bokes en bovendien een dierbaar verschwunden rode petje met emotionele waarde, snik, snik .
Tip : tonnetje goed sluiten.
De kleizalf van May doet wonderen: kneuzingen, schaafwonden, enkel , knie , elk gekwetst lichaamsplekje wordt liefdevol ingepakt met klei . Laten intrekken, niet meer dan dat .Zo simpel en zo efficient.
Uitblazende genieters gunnen hun spieren een dagje rust in een zwembadentourage waarbij Greet , bijna-zeemeermin, een record aantal baantjes trekt, elke dag enkele rondjes meer. Temperatuur van het water stijgt met de dag.
Anderen houden hun spieren warm en in beweging om al fietsend de omgeving te verkennen , zoekend naar alternatieve kleine wegeltjes om de geasfalteerde banen te mijden. Een pittoresk ogende binnenweg verandert echter zachtjesaan in een kalvarieberg - zonder kruis op de schouder maar fiets aan de hand. Een tuimel hier en daar kan niet vermeden worden. Marc en Andre hadden blijkbaar hun glazen bol geraadpleegd want zij kiezen voor de comfortabele risicovrije langere omweg.
Voor de bergtocht naar Serre de la Barre wordt terug stiekem de bewuste wandelgids geraadpleegd en als leidraad meegenomen . Weer worden we ergens op een verkeerd been gezet , maar niks aan de hand we volgen gewoon de omgekeerde richting.
Eens aan de top slaat een zeker heimwee naar koelte en een frisse pint ongenadig toe want in sneltempo leidt Patrick ons bergafwaarts , richting “Bar du Siècle”, of was het “le Midi” ?
De volgende dagen testen enkele moedige fietsers hun uithoudingsvermogen op ellenlange k u i t e n b i j t e r s , anderen verkennen in snellooppas –weer heimwee of verlangen naar ..?- een hogergelegen bergmeer en enkelen riskeren een rotsklim met een rappel. Zo ook Leslie die zwevend tussen hemel en aarde ‘fotooke’ roept naar haar beveiliger beneden. Hoe is dit gelukt? Beveiliger handen vrij , klik- foto, zoef- touw los, boem –klimmer beneden ? Of touw in de mond ? Benieuwd naar foto’s.
Laatste dag een gezellig marktje in Les Vans, gevolgd door een heerlijke lunch met glaasje wijn en eindelijk licht de “Mont Ventoux” een tipje van zijn sluier zodat hij nu vanuit het prachtig hooggelegen landhuis ietsiepietsie zichtbaar wordt. Volgt een siëstaatje, zonnebad, plons of partijtje watervolley ,
dit kan niet anders zijn
dan leven als God in Frankrijk
zo besloot
Hilde, één van de twaalf vakantieapostelen |
|
| |
|
 |
vorige
print
