| |
| | "’Rosse’ meiden zijn heel vurige schepsels” vertelde me eens iemand in vertrouwen, en daar wou ik wel eens het fijne van weten! en waar kun je deze het meeste vinden.. ? Juist in Ierland!! Dus mijn volgende vakantie zal Ierland zijn, besliste ik! Zo simpel is dat!
Dat was begin maart 2002, net voor Sint Patrick’s day! Om één en ander te camoufleren en omdat ik niet alleen wou gaan, vroeg ik via een Oever-contactje, enkele medefietsers, zodat we vrijdagmorgen 11 juli met 5 ( 2H & 3D) zeer zenuwachtig in Zaventem “magicjet” gingen opsporen. Daar was er meteen al paniek, niet omwille van de zware bagage, maar men kon maar 2 fietsen meenemen! Gelukkig had Anny voldoende aan één fiets en hadden Rudi, Ingrid, Marianne en ik een huurfiets besteld in Ierland. Na een tas koffie, wat “touristillekens” en een city-seeing op de luchthaven, werden we door de bus afgezet bij een slank, pittig, aardig, paars, Deens jet-vliegtuigje, dat plaats bood aan zo ‘n vijftig personen. Anderhalf uur later zagen we het mooie lappendeken-landschap van Cork & omgeving. Miro, onze begeleider-ter-plaatse stond ons op te wachten en een uurtje later werden we vriendelijk ontvangen door de gastvrouw van onze eerste B&B ( Bed and Breakfast).
Nog ruim de tijd om het prachtige vissersdorpje Kinsale onveilig te maken ( en in het slijk van de havengeul – het was eb -, 11-jawel elf! - reigers op één rij zagen aanschuiven voor hun maaltijd ). ’s Avonds mochten we onze huurfiets ophalen bij Miro, een magere vriendelijke en zachtaardige man, die moeilijk in te schatten was. Dit ondervonden we zo ’n week later – op onze nationale feestdag – bij een gezellig gezamenlijk avondetentje in een typisch Iers restaurantje, met een (typische) Ierse ‘bart’, begeleid door een (typische) goedlachse violiste en een tiener in (typische) klederdracht, die de (typisch) gekende tap- en andere pasjes van Riverdance uitvoerde.
Het was op die avond dat Miro ons iets meer vertelde over oa. de taal Gaellic, het Iers verleden en de huidige economische en politieke situatie met hun achtergronden. Hij liet ons ook raden naar zijn nationaliteit : “ één van de 37 landen waar hij ooit geweest was” . Hij kon zowel Nederlander, Belg, Pool, Portugees of Egyptenaar zijn, het heeft geen belang, feit is dat deze globetrotter nu zijn stek heeft gevonden in Ierland, zoals hij zei :” samen met zijn metgezellin – die veel melk drinkt en aan zijn handen likt als hij deze net met zeep heeft gewassen”. Hij is dus een geboren verteller, die technisch verantwoordelijk was voor onze huurfietsen en onze bagage steeds tijdig bij een volgende B&B afleverde.
O ja, de B&b’s !! De ene was al beter dan de andere, maar alles was steeds correct : meestal een (krappe) slaapkamer met douche ( ik liet Rudi steeds eerst douchen, zodat ik de warmwater-techniek niet meer moest uitproberen ! ). De dames moesten het soms “uitvechten” wie met twee in het tweepersoonsbed mocht en/of wie de eenpersoonskamer mocht inpalmen. Het uitgebreide “Irish breakfast” was steeds kwalitatief en zeker kwantitatief in orde, “ Is everything oké ??” was de herhaaldelijke vraag van de vriendelijke gastvrouw of –heer.Vriendelijkheid is daar klaarblijkelijk een nationale sport !
Ook de automobilisten zijn en blijven erg vriendelijk, ook al moesten ze soms afremmen en even achter ons blijven rijden : het lijkt daar de gewoonste zaak van de wereld ! Dezelfde vriendelijkheid in winkels, op straat, in Pubs of resto’s. Daar was het soms wel even wachten voor een plaatske of het eten, maar steeds was het smullen geblazen, voor sommigen al of niet met ne goeie ‘Guinness’. Het smaakte meestal heel lekker , was normaal van prijs ( 7 tot 15 euro ) en, wat mij alleszins opviel, nooit “vettig” klaargemaakt.
Voor onze dagelijkse picknick bestormden we ‘s morgens eerst een plaatselijk “superetje” en deden we onze persoonlijke inkopen voor de dag. De ‘buit’ werd in de fietstassen verdeeld, naargelang de gekozen dagroute ( per dag waren er meer keuzemogelijkheden en niet iedereen koos voor dezelfde route ). De routebeschrijvingen waren meestal erg beschrijvend ( literatuur ) met weinig gegevens i.v.m.(tussen)afstanden. Enkele keren waren ze volgens ons ook onjuist of op zijn minst zeer verwarrend, maar dit bracht ons dan weer op andere mooie of aangename plekjes, want de natuur is daar overweldigend mooi en variërend !!
Van mijn 90 foto’s zijn er slechts 7 met ‘herkenbare personen - de rest zijn kiekjes van het landschap : van watervalletjes, meren, de kust, het spel van het water met de rotsen, de ruïnes, pittoreske gebouwen of huizen, de haventjes,.. of de dreigende wolken op de “mount Michel”. De laatste 2,8 km was 280 m stijgen ! (niet te vergelijken met, maar anders dan, de Mont Ventoux, die op hetzelfde moment overwonnen werd door enkele Oeverleden, werd gemeld via een SMS-je ). Onze GSM was ook een prachtig communicatiemiddel voor de (re)organisatie van onze afspraken tijdens het fietsen : je hoefde elkaar niet altijd te zien, er was steeds een mogelijkheid tot contact. Anny en Rudi reden meestal wat voorop, Ingrid en Marianne fietsten op hun lager tempo en ik reed afwisselend mee met beide groepjes.
Het motto was steeds : we zijn hier om ons te ontspannen en te genieten van de natuur, die overweldigend was en steeds variërend : zowel meren, heide, strand, rotsen, uitgestrekte weiden en mooie landschappen. Meestal fietsten we via zeer rustige en stille weggetjes, soms tussen twee “muren” ( opgestapelde rots-stenen of mooie bloemenhagen ) zodat we lekker uit de wind reden ! De rust en de stilte kon zo intens zijn dat ‘alles’ van je afviel : soms hoorde je enkel de stille wind in het struikgewas, soms een tractor in de verte op het veld, soms de vallende druppels op de bladeren van de bomen, soms enkel je eigen (fiets)geluid, soms … niets … om zelf stil van te worden, om even, al fietsend , bij jezelf te komen, soms ook confronterend !
Maar het was steeds genieten geblazen, ook al was het ( weer eens ) sterk bergop, of een lange golvende afdaling,– net als vroeger op de paardjesmolen : niets doen, alleen genieten ! Hier was wel geen “floche” te winnen, alleen win je hier opnieuw het contact met de natuur, en dus ook met de regen, de wind en ook de zon, die onvermijdelijk verbonden zijn met het “Ierse” weer.
Ik heb genoten van deze fietsreis. Ierland ? een aanrader !!
O ja, wat die “vuurtorens” met groene ogen betreft ( “rosse meiden” ) : de andere natuur was vermoedelijk te overweldigend voor mij, of lag het ook aan het “boeiende” gezelschap ? Wie weet ! Daarover misschien een volgende keer.
Dank aan Ingrid, Anny, Marianne en Rudi.
Jef |
|
| |
|
 |
vorige
print
