| |
| | Afrit 11, “Groot-Bijgaarden, St Agatha-Berchem” nemen zei ze. Beneden aan de afrit wacht ik op je met een zwarte Escort. Iets te vroeg, stond ik daar aan de afrit langs de baan achter een vrachtwagen te wachten. Zo'n kwartiertje later belde ik ongerust m'n bewuste carpooler per GSM. Sta jij wel aan de juiste afrit vroeg ik? Jawel, zei ze. Er zou wel eens een tweede nr11 kunnen bestaan, niet!? Om het kort te maken, stond zij te wachten vóór die bewuste vrachtwagen! Leve de GSM zou ik zeggen.
Ondanks alle wegwerkzaamheden kwamen we gelukkig toch nog op tijd voor het middageten. Enfin op tijd… Onmiddellijk na de middag begonnen we reeds vol goede moed aan een mooie wandeling in de onmiddellijke omgeving. Prachtige natuur, zo bleek, al was onze eerste dag wat somber grijs.
Eenieder maakte met elkaar een babbeltje met als gevolg dat er af en toe wel eens een file ontstond. Jawel, met 46 waren we.
Onze liefste Arlette was gelukkig ons allemaal na de wandeling terug te zien. Je zou voor minder met zo'n kadeeën.
Na het Duitse avond-"sandwichske" hielden we in de ontruimde eetzaal een babbeltje waar luchtig moppen en andere verhalen "nogal luidruchtig" over de toonbank gingen. Sommigen speelden een gezelschapsspelletje waar ze elkaar constant de "duvel" aandeden.
Toch die avond nog een stapje naar het centrum doen, was voor sommigen een "must". Daar vonden we nog een lekker ijsje of "kasetoarte".
Onze eerste nacht was voor sommigen (ik incluis) een hel vanwege het uiterst luidruchtig jong Duits publiek, en dat, tegen alle "jeugdherberg" regels in. Stefan kon er letterlijk niet mee lachen en stormde vervaart richting niet te vinden verantwoordelijken van een groep van 70 man. Zonder veel resultaat echter. Maar…, zelfs de snurkers hoorde je niet!
De volgende morgen beloofde Arlette ons een vlakke wandeling, waarna sommigen onder ons opgelucht adem haalden. Persoonlijk zat ik er niet mee in, vermits ik de avontuurlijke tochten van Stefan gewoon was. Eenmaal onderweg vroegen we ons af en toe luidruchtig af wanneer nu die vlakke wandeling ging beginnen?! Al bij al zeer mooie natuur, waar we op ons "gemak" ons lunchpakketje konden verorberen.
Toch waren er ook "à la Arlette" regelmatige "stops" ingebouwd in de een of andere taverne, dit ten bate van de typische Arlette fans, denk ik, die dit ten zeerste apprecieerden.
Ik vond het vooral tof dat ik lekker in het zonnetje kon zitten, maar met stramme knieën weer op pad moest?
's Avonds was eigenste schrijver van corvee bij de barbecue. Dus sleuren met alles wat lekker was. Arlette kwam ons parmantig vragen of we koffie wilden bestellen. We dienden er wel zes tegelijk te bestellen!? Ook de flessen wijn schoten vanaf een zeker uur op een half uur tijd met €1.5 de lucht in. Rond 20 uur trokken dan enkelen voor een extra wandeling of zoals ik, voor een lekker pintje, er op uit. Natuurlijk gingen we nadien nog even gedag zeggen bij de disco in de kelder. Even, ja dat dacht je. Ik werd letterlijk op de dansvloer getrokken en bleef dan ook nog dik een uur hangen. Door onze bijkomende impuls, stond onmiddellijk de dansvloer weer vol. Ook de discojockeys deden het perfect.
Wie heeft er onze schoenen aaneengeknoopt, vroegen de meisjes ons ‘s anderendaags. Wij wisten natuurlijk van niets.
Onze derde dag was de stralendste van de drie. Zo goed zelfs, dat Luc onze kaartlezer, al of niet in opdracht, plots een doorsteek "à la Stefan" ging doen. Iedereen vond het naderhand toch tof. Dus, Stefan, er zijn meer gegadigden voor avontuur dan je dacht! Strafste van al was dat Stefan om onverklaarbare reden niet mee was gegaan. En wij zo ons best gedaan! Al bij al was het een toffe driedaagse met een reuze sfeer en gezelschap.
Nog doen Arlette!
Roland |
|
| |
|
 |
vorige
print
