| |
| | Oeps, vrijdagavond 19u vertrek ik richting Ardennen : plensregen op de autosnelweg. We trekken ons op aan het laatste weerbericht : vanaf morgenvroeg zou het droog blijven voor het hele WE.
Een ‘glasheldere’ wegbeschrijving, een aanduiding van Pieter met grote fluorescerende borden …..leidt ons tot diep in de bossen…Het is er stekedonker, heel afgelegen. We hebben enkel genoeg licht binnen om daar al te zien hoe romantisch en warm de omkadering is. Twee oude houtzagershuizen volledig in hout verbouwd tot gîtes. We komen ‘thuis’ in deze natuurlijke omgeving, we ruiken de Ardennen. Op de muzikale ‘Spirits of nature’ en bij heerlijk notenbrood met kaas en wijn leren we elkaar al een beetje kennen. De communicatie komt goed op gang.
Zaterdagochtend, inderdaad de zon komt erdoor. Omer is onze stafkaartlezer. Hij verwittigt ons, na het eerste halfuur stappen : vanaf nu gaan we uren wandelen ZONDER nog een huis of herberg te zien. Sommigen kiezen daarvoor, anderen kiezen voor een wat kortere wandeling. Niemand hoeft zich te forceren, ieder geeft zich naar zijn eigen maat. Ik geniet enorm van de kleuren, van de geuren, van de stilte. Het tempo is zalig. We stappen, maar er is ook tijd om te kijken, om stil te staan, om van de zon te genieten. Af en toe moeten we met houten ladders over afspanningen (voor het wild?), maar we kunnen steeds ongehinderd verder. De jacht zou pas morgen opengaan (of vanavond..?). Aan het einde van de wandeling overviel ons de gezonde vermoeidheid, bij sommigen de pijn : lastige blaren, pijnlijke voeten, knieën,…maar de douche of het bad deed wonderen.
Heerlijk hoe mensen voor mensen willen zorgen : de ene zorgt voor aperitief bij kaarslicht, de ander zorgt mee voor de BBQ-voorbereidingen, nog een ander haalt je wat te drinken, en nog een ander masseert je voeten. Heb je al eens worsten in je openhaard zien liggen ? Ruik je de look al ? Wel, het heeft iets. We zitten dicht bij mekaar, het eten is lekker, de muziek wordt ‘slower’ en ‘slower’, …dat is erom vragen ! Dus dan maar enkele danskes als tussengerecht. En wie verklapt daar dat hij vannacht in het andere huis gaat slapen, in de living, voor het opengegooide raam ? Hij heeft de voorbije nacht ‘lucht tekort gehad’…? En wat heeft hij dan nóg allemaal tekort gehad ? De fantasie van de vrouwen slaat op hol. Het licht lijkt ervan te gaan pinken. Hoewel, dat ligt aan het waterrad buiten dat ons voorziet (en soms niet voorziet) van elektriciteit.
Zondagochtend gaan de vroegste vogels op gegidste champignonnenwandeling. De andere vogels volgen Omer opnieuw door een prachtig landschap. We komen weer allen samen in het dorp van Redu, bekend voor zijn vele boekenwinkels. Feel free: de ene snuistert tussen de boeken, de andere koopt ambachtelijk bereide confituur, maar we zoeken uiteindelijk allemaal weer de warmte op in een Ardeense herberg voor wat Ardeens lekkers. We lachen, we keuvelen, we spelen gezellig UNO. En we zakken weer af naar onze afgelegen houthakkershuizen.
Onderweg ontmoeten we de échte jagers. Het is herfst : het wild ligt letterlijk aan hun voeten.
We ronden om 16u af met Waalse taart. Dankjewel, Pieter en Nicole voor de praktische organisatie. Er komt nogal wat bij kijken ! Dank ook aan Omer om ons door die prachtige natuur te gidsen !
Anja |
|
| |
|
 |
