| |
 | Valschermspringen |
|
| | Op 1 juni was het verzamelen geblazen op het vliegveld van de “Aero Paraclub Der Kempen” in Oostmalle. Met 6 personen waren we klaar voor de grote uitdaging, maar toch.....
Frans stelt ons meteen gerust, een gezonde angst is niet meer dan normaal.
Na de kennismaking met de instructeurs ging de opleiding van start. Eerst werd uitgelegd hoe een valscherm werkt. Er werd getoond hoe men moet “fitten”, d.w.z. hoe we ons moeten voorbereiden, gordel (met valscherm) aandoen en dragen.
Toen was het onze beurt. Alles werd gecontroleerd en moest perfect zijn, niets werd aan het toeval overgelaten!!! Onze eerste opdracht verliep succesvol.
Tijd om de landingszone eens te bestuderen, ondertussen werd er uitgelegd hoe we ons vanuit de lucht moeten oriënteren op de “T”. Dit is belangrijk om het valscherm te besturen, de landing voor te bereiden en uit te voeren.
De volgende sessie bracht stilte in de groep. We stonden voor de Cessna 206 waaruit we gingen springen. Moesten we echt met dat vliegerke mee? Het had precies een vlucht met hooligans uitgevoerd. Behalve het stoeltje van de piloot was alles eruit gegooid!
Deze grondoefening bracht een beeld (en gevoel) van wat ons te wachten stond. Om te bekomen, gunden ze ons een kwartiertje op het zonnige terras met een alcoholvrij drankje.
Tot aan de middagpauze volgde het theoretische gedeelte. Termen zoals: een twist, sliver, luchtcellen, flairen,... werden erin gedrild. Want “daarboven”' moesten we het alleen doen, daar is niemand om te helpen.
Oef, middagpauze, we ploffen ons neer op het terras en trachten dat onrustig gevoel van onze maag weg te werken door een hapje te eten.
Tijdens de lunch krijgen we bericht dat “de sprong” niet op zondag maar nog dezelfde dag zal worden uitgevoerd. Het grote voordeel... een slapeloze nacht gespaard.
Na een uurtje zonnebanken, starten we met de “noodprocedures”! We worden gerustgesteld dat er nog nooit iets fout gelopen is, maar in het luchtruim moet men op alles voorbereid zijn. Er wordt op tijd en stond gelachen, maar de veiligheid staat voorop. In de hangar worden we nadien op de proef gesteld. Eén voor één moeten we ons fitten en via simulatie een sprong uitvoeren. Zowel onze stuurvaardigheid als koelbloedigheid wordt getest. Natuurlijk komen we hier in een “noodsituatie” terecht en moeten we ons hieruit zien te redden.
De instructeurs zijn er gerust in (wij iets minder) en we krijgen vrijaf tot 16u15. Dan is er de laatste briefing, alle procedures worden nog eens kort herhaald en de 2 groepen worden samengesteld in bak 1 en bak 2 (de uitdrukking alleen al....).
Op het terras keuvelen we nog wat na over de opleiding en verwachtingen van onze sprong. Ondertussen tellen we stilletjes de minuten af. Rond 19u is het zover, bak 1 moet gaan fitten, de collega's van bak 2 wuiven ons uit.
Wat er dan volgt is onbeschrijfelijk!!! Alles tintelt, de twijfel komt op, het adrenalinegehalte neemt toe en doet meer dan zijn werk. Op 1000m hoogte gaat de deur (allee zeiltje) open en een enorme diepte verschijnt, de instructeur bepaalt het afspringpunt. De eerste jumper maakt zich klaar en....YES, is vertrokken. De volgende springers volgen al gauw. Alles wat in de cursus zo moeilijk leek, gaat plots vanzelf. Je hebt niet het gevoel dat je daalt, maar toch zijn we binnen de 5 minuten, 1000m lager, en spijtig genoeg, weer met onze beide voeten op de grond.
Het gevoel ......onbeschrijfelijk,bangelijk, keineig,.....!!!!!
In ieder geval was het voor ieder van ons een onvergetelijk avontuur, voor de één al wat meer dan voor de ander.
Nadien volgde er nog tot in de late (of was het vroege) uurtjes een après-sprong.
Tot slot, Frans, nog nen hele dikke merci om deze toffe belevenis te kunnen meemaken.
Oever boys en girls, laat U de volgende keer niet afschrikken en laat het vliegerke niet passeren. Je weet niet wat je mist!!!
Groetjes vanwege de skydivers Els, Zette, John, Lieven, Hugo en Danny. |
|
| |
|
 |
vorige
print
