Verslag van MA 03/10/2011titel
subtitelTurkije - Side 1 (03/10 - 10/10/11)
 
 
 
Een fantastische vakantie!
 Zalig, voor de eerste keer in mijn leven een reis buiten de schoolvakanties. Terwijl mijn ex-collega’s zwoegen om het jonge grut van alles bij te brengen, vertrek ik met 27 andere oeverleden naar het mooie Side aan de Turkse Rivièra. De vluchturen zijn jammer genoeg niet gunstig, zodat we pas om 16 uur de lucht ingaan. Na een rustige vlucht en een bustocht van Antalya naar Side komen we rond 23 uur plaatselijke tijd (iedereen snel het uurwerk 1 uur vooruitzetten) in een luxueus hotel aan. Paspoorten afgeven en snel naar het nachtbuffet, want het pastagerechtje dat we kregen in het vliegtuig was wel lekker, maar niet volledig buikvullend. Daarna drummen om zo snel mogelijk de sleutelkaart van de kamer te krijgen. Velen duiken ineens in bed, maar enkelen zetten nog een stapje in de Turkse wereld buiten het hotel, want na middernacht gaan de bars in het hotel dicht.
 
Religieuze wekker
 ’s Morgens worden we (rond half zes) gewekt door de gezangen van de muezzin die van op de minaret de moslims oproept tot het rituele ochtendgebed. Weer eens iets anders dan klokkengelui, maar dezelfde functie. Te vroeg om op te staan, maar bij het openen van de ogen een paar uurtjes later ontdek je pas in welke luxe je terechtgekomen bent. Grote kamers met terras, en er zijn er zelfs die een suite hebben met twee kamers.
Na een keuze gemaakt te hebben aan een fantastisch ontbijtbuffet (te veel verscheidenheid om te kunnen kiezen), neem ik mijn bordje om alles op te eten op het terras. Het is al 25°, dus aangenaam warm om buiten te ontbijten. Daarna gaat iedereen zo’n beetje op verkenning. De meesten kiezen een plek aan het zwembad om lekker te luieren in de zon op de talrijke ligbedden. Keuze genoeg, in de zon, in de schaduw, onder een parasol, aan de bar, … . Voor ieder wat wils. Enkelen zijn al wat actiever en overbruggen de 400 m naar het strand via een smal paadje tussen de hotels en een riviertje. Daar gaat het paradijs verder. Ontelbare strandstoelen, in de zon of onder luifels, met een kabbelende zee een beetje verder. Alles wat je doet is luieren, je verkoelen in zee of in het zwembad en de innerlijke mens tevreden stellen aan de verschillende bars waar je overal vriendelijk bediend wordt. Het middagbuffet is evenals het ontbijtbuffet overvloedig en wie hier zijn gading niet vindt, is een viesneus.
Rond 17u30 is er info van Kelly, de Thomas Cook verantwoordelijke en er zijn er al verschillenden die een excursie voor één van de volgende dagen boeken. Ook weten we nu waar en hoe we de lokale busjes moeten nemen en komen we te weten welke valkuilen door de Turken voor de toeristen gezet worden. Oppassen met betalen met euro’s is een eerste boodschap. Ze nemen het niet zo nauw met de wisselkoers. Afbieden is een sport die de Turken graag beoefenen. Ons wordt verteld hoe we dat het beste doen. Ik werd heel wat wijzer.
Na deze lummeldag smaakt het aperitiefje om 19 uur heerlijk. De Raki vloeit rijkelijk. We zitten bijna allemaal samen op het grote terras buiten bij het zwembad. Daar wordt ook afgesproken om de volgende dag Side te gaan bezoeken. De meesten gaan met de bus, maar ik ben van mening dat die welgevulde buffetten toch ergens verbruikt moeten worden en stel voor de tocht (7 km) naar Side te voet te doen met de voetjes door het zeewater.
Drie moedigen vervoegen mij en na een zalige wandeling ontmoeten wij enkele busgangers om samen dit prachtige schiereilandje te verkennen. Lang duurt het echter niet of de groep valt uit elkaar (er is zoveel te zien en niet iedereen is in hetzelfde geïnteresseerd). Ik trek alleen verder om de prachtige ruïnes van de Romeinse site te gaan verkennen. Restanten van tempels, agora’s, woonhuizen, amfitheaters, zuilen, alles even wonderlijk. Je kan moeilijk bevatten dat deze bouwsels er al zo lang staan. Wat me wel verwonderde, was dat op die oude restanten zo maar lukraak cafés en winkels gebouwd worden.
Na een paar leuke uurtjes hervat ik met twee andere moedige stappers de terugtocht naar het hotel. De zee is zalig warm en het water kabbelt zachtjes over de voeten. Wat kan een mens nog meer verlangen.
 
Rust
 De volgende twee dagen zijn rustdagen. Na de trip naar Side is dat wel verdiend. Luieren aan het strand, zwemmen, lezen, …, kortom genieten voor mij. Anderen genieten op een andere manier en laten zich verwennen in een hamam (Turks badhuis) of nemen een Turkse massage. ’s Avonds bij het aperitief krijgen we het allemaal te horen.
Uiteraard wil je ook het andere Turkije zien en op zaterdag gaan een 15-tal oeverleden op cabriobussafari. Een cabriobus pikt ons op aan het hotel en na nog bij wat andere hotels mensen opgepikt te hebben, trekken we het Taurusgebergte in. Zo’n open bus is lekker verkoelend en onderweg wordt door een Nederlandstalige begeleiding info gegeven over de omgeving waar we door rijden. In een klein dorpje bevinden we ons ineens in een Turks Bokrijk. Een traditioneel huisje wordt door een 102-jarige vrouw voor ons opengesteld. Een echte cultuurshock. Dan pas besef je hoe luxueus wij leven. Binnengaan moest zonder schoenen en iedere beweging werd door 102-jaar oude argusogen gevolgd. Toch is die oude bouwstijl (65 cm dikke muren) ideaal in dit warme klimaat. Het was er heerlijk koel en volgens de gids was het in de winter lekker warm. Toch wat primitief voor mij. De volgende halte waren de ruïnes van een versterkt bolwerk (weer uit de Romeinse tijd) waar de kooplui uit Side zich verschansten tijdens aanvallen die uit zee kwamen. Daarna trokken we naar het Green Lake (een stuwmeer dat zorgt voor 1% van de elektriciteit die heel Turkije nodig heeft). Daar scheepten we in op een catamaran om een boottocht te maken. Best mooi, maar niet echt spectaculair. Vervolgens een break op een schiereilandje waar we mochten vissen op forel. Ivo was de krak, drie forellen bungelden achtereenvolgens aan zijn hengel, maar ook Claudine kon een fiere vangst tonen. Het ezeltjes rijden had geen succes bij de oeverleden, maar een gevulde pannenkoek, gebakken op traditionele wijze, ging er wel in. De maaltijd die volgde was lekker en buiten een stoofpotje van vlees of kip stond er uiteraard ook forel op het menu. Ivo vroeg of hij zijn gevangen vis kreeg, maar het was de vangst van de vorige dag die op zijn bord kwam.
 
Gedonder
 Jammer genoeg sloeg het weer om en terwijl we zaten te eten, was er gebliksem en gedonder in de bergen. Gelukkig bleef het slechte weer daar en reden wij verder in onze cabriobus in de zon naar een lokale zoo. Veel was het niet, maar als je goudvissen, cavia’s, parkieten en kanaries leuk vindt om naar te kijken, vond je hier wel je gading. Vervolledig het lijstje met een paar apen, wat geiten, twee husky’s en een heuse alligator, en dan heb je het wel gehad. Toen naar de watervallen van Manavgat. Mooi, maar de watervallen van Coo zijn even spectaculair. Het hoogtepunt van de dag was wel het bezoek aan de Külliye moskee. Een wonderlijk prachtig gebouw met vier minaretten. Echt om onder de indruk van te zijn. Getooid met eigen (of geleende) sjaaltjes en op blote voeten kregen we de beginselen van de Islam te horen. De gids raakte echt in vervoering. Al bij al een toffe dag en we hadden wat anders gezien dan de luxe en de praal van de kuststreek met de ontelbare vier- en vijfsterrenhotels, het ene al indrukwekkender dan het andere.
En toen kwam een beetje de anticlimax. Zondagmorgen stonden we op onder een loodgrijze hemel. Daar ging onze laatste (gehoopte) zonnige stranddag. Een temperatuur van 25° is nog een luxe in vergelijking met de Belgische temperaturen op 9 oktober, maar een stormachtige wind (door het zand werd je soms bijna gezandstraald) en zo nu en dan wat gedruppel, maakte het toch minder aangenaam dan de vorige dagen. Er is veel gewandeld, geluierd op het overdekte terras, geslapen en gewinkeld die laatste dag. In Side kon je over de koppen lopen.
Het zeven uur aperitiefje werd in stormwind genomen en een beetje later gingen de hemelsluizen open. Met bakken viel de regen uit de hemel, de hele nacht lang. Ook de stormwind wakkerde nog aan en sommige oeverleden waren bang dat de ramen van hun kamer er uit zouden geblazen worden. Het resultaat liet zich zien de volgende dag. Tijdens de bustocht naar het vliegveld zagen we overal overstroomde velden. Op de luchthaven zagen we dat de geplande vlucht voor 11u30 verlaat was met drie uur. Die nacht was de luchthaven van Antalya wegens het slechte weer acht uur gesloten geweest. Saai, zo’n vijf uur zitten op een harde stoel en maar wachten en hopen dat er niet nog een verlating komt. Gelukkig was dat niet het geval. Het hoogtepunt van de middag kwam toen wij bij het inchecken de ploeg van Side 2 zagen passeren. Verbazing bij de nieuwe ploeg, hilariteit bij de onze. Na een vlucht met zo nu en dan wat turbulentie, arriveerden we op Brussels Airport, te laat, maar wel veilig.
Het was al bij al een zeer toffe week, voor herhaling vatbaar.

Bedankt Pieter en Nicole, jullie hebben weer een prachtige reis voorgeschoteld.
 
 Top
Laatste wijziging: 10/11/2011 21:36:18