Verslag van VR 14/03/2003titel
subtitelSkiweekend La Bresse van 14 tot 16 maart 2003
 
 
 
 “Kust mijn kloten”, zei de dame op de parking, toen ik haar vroeg of ze meeging naar La Bresse.
We moesten verzamelen op de parking aan het rond punt van Wommelgem om daar op de bus te stappen voor ons skiweekend naar La Bresse in de Vogezen. Weet ik veel wat daar op die parking nog allemaal gebeurt. Blijkbaar verwachtte dat meisje een knappe date en beantwoordde ik duidelijk niet aan de beschrijving van internet of chatkanaal.
Ik weet het, het oog wil ook wat, en ik heb niet zoveel geluk met mijn uiterlijk als met mijn innerlijk.
De groep van onze bus stond een beetje verder.
Ondertussen was er 40 man toegestroomd waarvan 6 oeverleden: Rita, Stefan, Paul, Liliane, René en Ivo (den deze). De rest was een allegaartje van sportverenigingen en bejaardentehuizen. Leuke mix en afwisseling. Benieuwd wat dat wordt op de skilatten. Zullen de ouden van dagen de jongeren kloppen in de sneeuw, of aan de bar?
Het weer was schitterend. Zonnig en warm. Niemand had sneeuw of ijs meegebracht uit de koelkast thuis maar met deze temperatuur was het lang niet zeker dat er ter plaatse sneeuw zou zijn.
De bus vertrok stipt om 17u. Amaai, ‘k had weer geluk. Ik was voor één keer op tijd. Doordat we ‘s namiddags vertrokken was ik op tijd uit mijn bed geraakt.
De busreis verliep zonder hindernissen. Zowel de jongeren als de ouderen liepen af en aan van de frigo naar het toilet. De koelkast zat vol met cola en jupiler, en dat ging vooruit, dat ging verbazend vlug vooruit…
Rond 21 u deden we een sanitaire stop van 15 min met eten inbegrepen. Dat is de nieuwe “lounge“ formule. Plassen en chassen samen op 15 min. Jammer genoeg sta je nooit alleen op de parking van zo’n wegrestaurant en was het weer aanschuiven aan de toiletten. Om zeker niet te laat terug op de bus te zitten, was het sterk aanbevolen om je koude schotel mee naar het toilet te nemen en een en ander te combineren.
Het lukte mij in ijltempo om te laden en te lossen, en met nauwelijks opgetrokken broek juist op tijd in de bus te zitten. Op mijn werk zou ik hiervoor naar de vakbond gegaan zijn. Maar …op vakantie kan ik veel verdragen.
Rond 23u30 arriveerden we in de bergen. En wonder boven wonder, er lag sneeuw…hier en daar.
Wij van Oever werden als eersten gedropt in een leuk hotelletje “Le Relais”, dat langs de baan geheimzinnig stil en verlaten stond te wachten op enkele late bezoekers.
De reisleidster van Snowline kwam met de sleutels van de kamers en zoals het hoort bij reisboekingen waren er 3 kamers te kort. Oh, geen probleem zei ze, er zijn kamers genoeg. Normaal leggen we er twee per kamer maar nu kunnen we er zelfs één per twee kamers leggen.
Even later zat ik op mijn kamer te zappen naar de TV programma’s en terwijl ik de prachtige vrouwen van de Franse Sex-Date-Line bewonderde werd ik onverwachts overvallen door Klaas Vaak. Verdorie!
Ik was de wekker van dienst, en had stoer beloofd om stipt om 7u iedereen wakker te maken. Het is voor mij een stimulans om zelf op te staan i.p.v. de wekker af te duwen en pas na het weekend terug wakker te worden. Met luid geklop op de deuren, en roepend in de gang dat “de pret kon beginnen”, werd de zalige rust zaterdagmorgen door mij verstoord.
Ontbijten is één van de leukste vrijetijdsbestedingen. Toen ik in het restaurant arriveerde was iedereen al volop aan ’t schransen. Het smaakte uitstekend. Alleen,…er was geen kaas. Ook de volgende dag niet, geen kaas, wel veel charcuterie!
Gelukkig ben ik een niet-fanatieke vegétariër dwz, ik eet totaal geen vlees tot ik goesting heb ik een lekker smakelijk mals stuk vlees, hm! Dat kan smaken na enkele weken ontbering. Natuurlijk moet je met vlees opletten. Er is altijd wel iets aan de hand. Dan is het BSE, dan is het mond- en klauwzeer, dan is het dioxine en nu is het weer vogelpest. Ik wil geen pest aan mijne vogel, dus vandaag vermijd ik kip, kalkoen en de hoeren.
Na ’t ontbijt ging het met de bus naar de skipisten en om 9u stonden we al te bibberen op de latten. Er was een ijskoude wind en gelukkig ook een heerlijk warme zon. De meeste medereizigers waren ondertussen al verdwenen en opgelost in de massa aan de skiliften. Behalve mijn oude vriend René, die stond nog aan mijn zij.
Samen hebben wij vorig jaar in Andorra menig bergje overmeesterd.
Met twee overeenkomen is gemakkelijker dan met het hele gemeentebestuur van Antwerpen.Wij besloten al snel eensgezind, om beter weer af te wachten en om 10u zaten we in het bergrestaurant aan onze conditie te werken met voor onze neus een lekker glas glühwein . Al bij al geen slechte beslissing want een uur later, na enkele glazen, was het veel minder koud. Of was het door de glühwein?
Wij met ons tweeën hebben dan eens laten zien hoe het moet. Gelukkig moesten we nergens in het zakje blazen.
Rond 13u vonden we de anderen weer terug in het overvolle restaurant beneden. Lekker genietend van een warme hap en het warme zonnetje. Honderden mensen krioelden door elkaar, lachend, gillend, smullend.
Dolce far niente. Toch opvallend hoe leuk de mensen zijn op vakantie i.p.v. op het werk.
Een beetje tegen onze zin verlieten we het restaurant. Tien min. later stonden we weer met volle overgave in de sneeuw, met van die belachelijk lange planken aan onze voeten.
Wie nog nooit heeft geskied, die kun je er zo uithalen. Ikzelf heb een schoenmaat “43” en zou onmogelijk thuis over straat willen lopen met een “165”. Maar hier gebeurt dat. En niemand schaamt zich hiervoor.Niet gemakkelijk, maar oefening baart kunst.
Praten met elkaar, zonder op elkaars tenen te trappen dat lukt niet altijd. Gaan en komen is ook niet simpel als je op elkaars latten staat. Wie laatst is aangekomen, kan eerst vertrekken. Probeer het niet andersom!
Ondanks het feit dat ik al meer dan 15 jaar ga skiën was ik toch weer vergeten dat ik rond liep met een maatje 165. Bij het instappen in de zetel van de skilift sloegen mijn lange voeten in de knoop en verloor ik één ski. Terwijl de skilift gewoon verder omhoog ging realiseerde ik mij in een flits, dat ik op één been van 2000m hoogte naar beneden zou moeten skiën en dat zag ik echt niet zitten. Met ware doodsverachting gooide ik mij van de lift in de diepte en plofte met mijn bakkes in de sneeuw.
Triomfantelijk keek ik naar boven, maar moest snel mijn hoofd intrekken om geen skilatten in mijn gezicht te krijgen want het bleek dat ik maar 1 meter onder de voortschrijdende zetels lag.
De liftboy was zeer oplettend. Zéér oplettend! Alle mooie grieten had hij gezien, maar dat ik met mijn kloten in de sneeuw stak, dat was hem ontgaan. Ik moest onder de op en neer gaande zetels door kruipen om mijn losse ski te gaan pakken.Een paar knappe meiden die voorbij vlogen en mijn kamikazesprong hadden gezien, keken stomverbaasd en staken hun duim in de lucht. Meer heb ik niet nodig. Zo snel als ik kon vertrok ik terug naar boven, maar ‘k heb ze niet meer gezien. Als ik nog eens iets bedenk om de aandacht te trekken zal het niet meer op de lift zijn. Je kunt er niet inhalen.
Als ergens de tijd voorbij vliegt dan is het wel tijdens het skiën. Om 17u werden we al opgewacht aan de bus. In tegenstelling tot een weekje skiën in Andorra, moeten we hier met de bus terug naar het hotel. Dus, ski’s de koffer in tot morgen, en wij met zes van oever naar ons hotel, de anderen naar hun verder gelegen chalets. Jammer, er waren een paar leuke meiden bij. Nu ik bij toeval een tweepersoonskamer had wilde ik wel genereus de helft van mijn bed afstaan.
Het stond niet in het boekje dat er avondeten voorzien was, maar Snowline verraste ons met een heuse 4 gangen menu, wijn inbegrepen. Met achten zaten we gezellig aan tafel. Twee oudere dames waren, zelfbewust van hun charmes, bij ons komen zitten en zo waren we plots met acht. Leuk,… voor één avondje.
Nog een stapje in de wereld zetten na ’t eten bleek niet eenvoudig. De ganse wereld leek wel verlaten. Eén pub was er, en wij, drie mannen, daar naartoe. Als echte caféprofessoren hebben we daar gedurende een paar uur, bij pot en pint, de wereld en zijn leiders eens onder de loupe genomen. Het gerstennat zorgde voor hoogwetenschappelijk gelul en rond 23 u was alles duidelijk: wij zouden het anders doen. Zelfzeker waggelden we toen terug naar ons hotel.
Zondag, onze tweede en laatste dag. Vandaag alles geven, dacht ik. De chauffeur van de bus probeerde ons te ontmoedigen door te zeggen dat het weer was omgeslagen. Niets was minder waar. Het was prachtig. Zon, goeie sneeuw, mooie bergen, zuivere lucht, leuk gezelschap. Single zijn is toch fantastisch. Meer wil ik echt niet. Ze mogen me allemaal vragen om te trouwen. Nee, ik weiger alle aanzoeken….. van mannen.
Om half twee zaten we terug samen met ons groepje van oever. Lekker etend in openlucht op het terras boven op 2000m hoogte. Bakkend in de stralende zon met rondom niets dan sneeuw, heerlijk.
Al wie er niet bij was kan ik aanraden, doe het! Neem desnoods één skiles tot je boven geraakt en geniet van deze sublieme uitvinding: latten aan je voeten en je laten glijden tot op een paradijselijk terras in de witte hemel.
Achteruit liggend op een terrasstoel. Mijn ogen op een spleetje. Mijn ski-jas uit. De zon op mijn dun behaarde knikker. Zo genoot ik na het eten van het prachtige landschap. Voor mij, de imposante witte besneeuwde bergen en rondom mij, de kleurige openstaande skipakken en bloezen met hier en daar de gebruinde heuveltjes van Erika. Ik genoot met volle teugen.
Gestommel aan mijn tafel bracht me terug tot de werkelijkheid. “Kom Ivo, wakker worden, we hebben nog maar 2,5 uur om te skiën!”
Langzaam stond ik op, een laatste blik werpend op al het moois rondom mij. ’t Kan hard zijn, het leven van een single.
Met twee flinke trappen op mijn beugels, plakten de latten weer aan mijn schoenen en gleden we weg van het oord van schoonheid en genot, de diepte in.
16u15 “Ik stop ermee” zei ik. “Om 17u vertrekt de bus”.
Rita was niet akkoord: “Allé Ivo, nog één keer.”
Tja, die vrouwen hé. Ik kan ze niks weigeren. Vooruit dan maar!
Om het weekend in schoonheid en zonder ongelukken af te sluiten gingen we met z’n allen nog eens op de paddestoeltjeslift, voor beginners.
Traag dat dat ging! Als je de snelheden en steile hellingen boven gewoon bent dan is het moeilijk aanpassen aan de “onthaastingspisten” beneden. Maar, het gaf me wel een zalig gevoel van suprematie en controle.
Voldaan en gelukkig zonder ongelukken, gleden we de laatste meters.
We moesten ons omkleden op de bus. Er was geen tijd meer om langs het hotel te rijden. Allen tegelijk omkleden in de bus dat was niet te doen. Overal zag je dan ook mensen hun broek uitspelen. Op de bus, op straat, achter een paar ski’s, alle plaatsen waren goed. Er werd flink wat afgelachen en er was geen schroom meer, net één grote familie. Mooi was dat. Mijn telefoto’s liegen er niet om. Bedankt!
Om 16u30 verlieten we het paradijs. Het werd snel stil in de bus.Bier werd er niet meer gedronken. De brouwerij was uitverkocht. Geen single pintje was er nog.
Rond 21u kwam er nog wat leven in de bus voor een plas-en dinnerstop. Daarna ging het in één trek naar huis.
De pijpen waren uit.
“Bedankt allemaal en wel thuis” klonk het plots door de luidsprekers van de stilstaande bus.
Ik opende mijn ogen en stelde vast dat de bus bijna leeg was en iedereen buiten zijn bagage aan ’t uitzoeken was.
“Wat doet ge morgen”, vroeg ik aan de chauffeur.
“Ha, terug naar La Bresse” zei hij.
Even dacht ik in de koffer te kruipen en als blinde passagier mee terug te gaan. Was het niet dat ik met Oever binnen 4 weken al, naar Andorra zou gaan skiën dan had ik het waarschijnlijk gedaan.
Ivo
 
 Top
Laatste wijziging: 17/07/2007 14:37:17