Verslag van ZA 19/07/2008titel
subtitelFranse Alpen Valmorel (19 tot 26 juli 2008)
 
 
 
Kletterend onweer op een zwoele zondagavond.
 Plots schiet er een déjà vu door mijn nog suffe kop (na de lange rit huiswaarts van gisteren).
Ik waan mij terug in de Franse Alpen, zoals een week geleden, samen met 22 mensen die op dat moment nog volslagen vreemden voor mij waren.
Een allegaartje van jong en iets minder jong, met diverse achtergronden.
Onze eerste bergtocht wordt gezegend door een mooi natuurspektakel met hagelbollen en speren. Lekker knusjes schuilen onder de dakrand van een veel te gesloten berghut.
Vanaf nu zouden we alvast niet meer vergeten onze regenkledij in onze rugzak te proppen.
Sjokkend in onze schoenen druipen we letterlijk af richting hotel, alwaar Herman en Dorothy ons met open armen en vooral met lekker eten ontvangen.
Een mooie doop voor de nieuwelingen onder ons.
Maandag. Beter weer op komst. OK, we doen nog een poging.
Vakkundig beult Omer ons af en laat ons over de hoogste bergtoppen scheren. Althans, dat idee hadden we op dat moment, we wisten nog niet beter…
Druk getetter (toch door degenen die nog niet buiten adem zijn) en brede belangstelling voor de kleurrijke flora die dit landschap ons te bieden heeft.
Na deze deugddoende wandeling en bijhorend terrasje haasten sommigen zich om zich tegoed te doen aan een lekkere sauna – en jacuzzibeurt.
Na een uitgebreid avondmaal komt Francis, een plaatselijke toeristische informator, uitleg geven over de spannende avonturen die er in deze regio te beleven zijn.
Tegen beter weten in en onder lichte druk van de groepsgeest wordt er massaal ingeschreven voor rafting en canyoning.
Dinsdag is het zover. Reeds bij het ochtendgloren rijden we naar de startplaats voor de canyoning. Voor mij persoonlijk een hele belevenis. De eerste test is dat verdomde rotpak aankrijgen, dan een steile beklimming.
Vervolgens legt Francis ons haarfijn uit wat de gevaren zijn van deze onderneming en hoe we een rappel tot
een goed einde moeten brengen. Hij moedigt ons aan om van een metershoge rots in het kolkende water te springen.
En te bedenken dat een mens nog betaalt ook om zich de stuipen op het lijf te laten jagen !
Toch even van de schrik bekomen.
Terwijl de meesten onder ons woensdag weer met pak en zak de bergen intrekken, permitteert een vrolijk trio
(bomma, mama en zoneke) zich een dagje rust in het prachtige stadje Annecy, bekend voor zijn uitgestrekt
azuurblauw meer.
Eerst wat cultuur snuiven in het oude stadje, een offertje brengen in een nepkaarsenbak die je op geen enkele manier aan het branden krijgt , en dan een wel heel verfrissende duik in het meer, een welkome verademing.
 
Donderdag… raftingdag.
 Beetje gemor, alweer vroeg uit de veren. Om 7.30 u vertrekken we naar de afgesproken plaats, die noch de
vertrek – noch de aankomstplaats blijkt te zijn. Beetje discussie over minimumleeftijden, enfin, na veel 5-ven en 6-sen duiken we het water in.
Sommigen onder ons vinden het reuze om een achterwaartse salto in 3–voud, gevolgd door een flik flak uit te proberen, benen worden vastgegrepen om de drenkelingen te redden.
Een leuke en spannende ervaring voor iedereen.
’s Avonds worden we beloond met een quiz, waarin de ‘roze strikskes’ (of waren het nu ‘stringskes’?) het onderspit moeten delven tegen de Valcreëllekes.
Iedereen kruipt voldaan onder de wol, zich voorbereidende op de kers op de taart die Omer ons belooft voor de volgende dag.
Vrijdag, laatste dag. Vertrek 10 u. De sfeer zit er goed in. Hoe hoger we komen, hoe stiller het wordt.
Iedereen raakt buiten adem, puffen en zweten… drankvoorraden zijn uitgeput. Sommigen willen er de brui aan geven maar worden opgepept door de anderen.
Omer krijgt iedereen uiteindelijk aan de top.
Glunderende gezichten ! Prachtig uitzicht, we beseffen waarvoor we al die moeite hebben gedaan.
Klimmen is 1 ding, maar hoe geraken we terug beneden?
De afdaling, daar kun je serieus je broek aan scheuren, en dan nog wel in de vorm van een hartje (voor verdere info : zie Martine).
Enkele vermisten ten spijt, raken we allemaal uitgeput tot bij de mooi verzorgde BBQ, alwaar we nieuwe energie kunnen uit putten om de dansvloer onveilig te maken.
Tijd voor het vervelendste onderdeel : afscheid.
Ondertussen zijn we een hechte groep geworden, die met een grote variëteit en humor mekaar weet te entertainen.
Emailadressen en telefoonnummers worden uitgewisseld en we maken alvast een afspraak voor een nieuwe ontmoeting.
Bedankt Oever voor de organisatie van deze prachtige reis !
Bedankt Omer voor je vakkundige begeleiding !
En… bedankt Valmorellekes voor de fantastische vakantie
 
 Top
Laatste wijziging: 19/10/2008 18:34:14