| |
| | Weerbericht van maandag 30 mei tot donderdag 1 juni :
Regen met af en toe een bui, temperaturen net boven het vriespunt of zoiets… in ieder geval, ’t zijn zotten die volgend weekend gaan fietsen !
Als het niet beter wordt, rij ik niet! Punt aan de lijn, aldus mijn fietske.
Zaterdagmorgen, toch maar vertrokken, gelukkig stonden alle anderen ook op de afspraakplaats. De bagage werd in de auto van Jos geladen, iedereen heeft de strikte minimum bij, …orders zijn orders…
Jos blijft ons de hele dag “achtervolgen”, die raapt alle verloren schapen op.
Tof groepje, de kilometers vliegen voorbij alsof het niets is. In de verte zie ik zelfs een stel piramides. Hebben we zó snel gereden, of is het een fata morgana ? Dat krijg je naar ’t schijnt als je grote dorst hebt.
Daarom stoppen we in Oud Vrasene. Het café is nog niet open, maar voor zo’n groep als de onze blijft geen enkele deur gesloten.
Met frisse moed weer op het stalen ros langs velden en wegen, langs kanalen en natuurlijk als beloning weer een heel goeie stopplaats.
Aangezien “ons laatste gewaad geen zakken heeft”, laten we ons lekker verwennen, de éne met zijn spaghettieke, de andere zelfs met foie gras.
Onderweg naar de volgende stopplaats… Het zonnetje is af en toe van de partij, maar er waait ook een fameuze wind. Zo erg dat er tegelijk 3 banden plat gaan … Toeval of niet, er was dichtbij een “Vlaamse jager” die ons met alle plezier ontving met allerlei drank en zelfgebakken appeltaart.
Bieke liet er geen gras over groeien en kreeg een behandeling van een plaatselijke boer.
De laatste 10km kreeg mijn fiets het moeilijk, maar Marianne had er helemaal geen probleem mee, die rook het klooster al en ging er als een vliegende non vandoor.
Eerlijk gezegd begrijp ik nu waarom er vroeger zoveel kloosterlingen waren: een tof verblijf, lekker eten, slapen boven de kapel. Ik voelde me een gezegend mens, alleen… waar bleven de beloofde paters?
Bij het ontbijt verscheen wel een champetter, maar paters, geen één.
Dan maar weer de fiets op, maar 50km vandaag, dat is een niemendalletje.
Toch stoppen we even op een terrasje in Knokke-Heist, een mens heeft toch af en toe een beloning verdiend
We vinden uiteindelijk de jeugdherberg van Blankenberge, gelegen in een oud schoolgebouw (toppunt van masochisme, Marianne?)
Toch wel heel kleine kamertjes, sommigen slaan ’s nachts op de vlucht naar het EHBO-lokaal of naar het salon waar de nachtwaker ligt.
Schitterend weer op maandag, vermits onze fietsen oververmoeid zijn, worden ze in de camion geladen en door Herman veilig naar Antwerpen gebracht. Wat een luxe!
Wij maken nog een strandwandeling met de nodige natjes en droogjes en keren dan met de trein naar huis.
Enkele losse bedenkingen :
-De fietsindustrie draait op volle toeren, iedereen was voorzien van een moderne fiets met alles erop en eraan, behalve Speedy Gonzales (Paula voor insiders)
Die vliegt iedereen voorbij als een hazewind en zet met de glimlach een tandje bij. Stel je voor dat die versnellingen had ?
-21 vrouwen en 6 mannen, waarvan 4 op de fiets en 2 in de auto. Conclusie? Bedenk maar zelf…
-Marianne heeft dit weer ongelooflijk georganiseerd, “op-en-top” van de eerste tot de laatste minuut.
1000x bedankt, je hebt “al die Blonde Leffes” dubbel-en-dik verdiend!
Chris met het “belachelijke stuur” |
|
| |
|
 |
vorige
print
