| |
| | Dit is één van de plekken op aarde waar ik mijn hart verloren heb, zowel in de winter als in de zomer. Dit is natuurlijk figuurlijk bedoeld, want dat ik het daar heus niet kwijt ben geraakt en dat het nog steeds op de juiste plek in mijn lichaam zit, heb ik meermaals ondervonden zodra de helling een beetje te steil werd.
In ieder geval was ik enorm blij toen ik in het Oeverboekje zag dat er een reis naar mijn favoriete plek werd georganiseerd. Ik denk dan ook dat ik één van de eerste ‘boekers’ was, en zeker toen ik zag hoe goedkoop het was.
Daar ik niet graag op autostrades rijd, omdat dat zo saai is, besloot ik de heenrit over twee dagen te spreiden en langs de binnenwegen te rijden, met een overnachting wáár we ’s avonds ook geraakten. Ik vond twee medereizigers die dit ook wel zagen zitten en op vrijdag 6 augustus gingen we op weg naar Saint-Sorlin. Dat het een prachtige route was weet iedereen die al eens naar het zuiden is getrokken langs de Routes Nationals en we gaven onze ogen de kost. Het was mooi weer en we geraakten ’s avonds in Bourg-en-Bresse waar we zalig gege-ten en prima geslapen hebben. De volgende morgen kriebelde het om zo snel mogelijk op onze eindbestemming te geraken en met nog een tussenstop in St-Jean-de-Maurienne om het inwendige ook tevreden te stellen, bereikten we het hotel in de vroege voormiddag.
Daar zaten al heel wat medereizigers (o.a. diegene die met de bus gekomen waren, en die al van ’s morgens aangekomen waren) op het terras van de zon te genieten. Anderen waren hun kamers aan het inrichten en dat gingen wij dus ook maar doen. Nog even het dorp verkennen, een drankje nuttigen op het zonovergoten terras, de medereizigers beter leren kennen, lekker avondmalen, nog een drankje na het eten, en voor ik het wist was het bedtijd.
De volgende ochtend konden we nog niet direct van start gaan, want de toeristische dienst van Saint-Sorlin nodigde iedereen uit op een voorlichtingsreceptie om elf uur. Oeverleden kennende slaan zij nooit een gratis drankje af, dus wij massaal naar die receptie, waar we de witte wijn, de Kirr en het fruitsap al zagen uitschenken. Wij gretig naar voor drummen om onze dorstige kelen te laven, maar we kwamen van een kale reis terug. Eerst moesten er nog de geplogenheden plaatsvinden, namelijk de uitleg en de planningen voor de week die ging volgen (en alle drankjes stonden in de zon warm te worden !!!). Nu trek ik wel mijn plan als het om de Franse taal gaat, maar het geratel dat ik toen te horen kreeg was voor mij onmogelijk om te volgen. Dus al snel verloor ik mijn aandacht en ben ik dus maar afgedropen… en ik was zeker niet de enige. Een warme Kirr is overigens toch niet lekker.
Dus dan maar de stapschoenen aangetrokken en een eerste poging ondernemen om de bergen te bedwingen. De eerste dag moet je nooit zo overdrijven dus een ‘platte’ wandeling werd in het vooruitzicht gesteld, zodat iedereen mee kon, ook al was de fysiek niet zo best. Een groep, onder leiding van Stefan wilde al wel het zware werk doen en vertrok naar één of andere hoge top. Ze hadden echter al een wandeldag voorsprong.
Wij wandelden langs een mooi riviertje voorbij een verlaten dorp dat vroeger door melaatsen bewoond werd, en bereikten dan twee bruggen over het riviertje. Daar werd besloten om de meegebrachte pick-nick te nuttigen. We gingen op zoek naar een mooie zitplaats vlak bij de rivier. Maar zoals het gezegde luidt, het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel, (en in dit geval aan de andere kant van de rivier) vonden ongeveer de helft van de groep de stenen aan de overzijde veel aantrekkelijker dan die aan deze kant. Met veel gelach, gespring en enkele natte voeten bereikten zij de overkant. Ik moet wel bekennen dat ze daar knus in het zonnetje zaten, maar mijn steen aan deze kant van de rivier was ook niet mis.
Na het middagmaal was het nog te vroeg om terug te keren en we besloten verder te trekken om nog een beetje verder de weg te verkennen. En toen was het gedaan met de 'platte' wandeling. Steil omhoog ging de weg en gesteun en gekreun waren in de weide omtrek te horen. Marleen en Herman haakten af en gingen in het gras aan de kant van de weg zitten. Of het gebrek aan conditie, of het prille begin van hun relatie hiervan de oorzaak was, laten we hier in het midden. We trokken zonder hen verder om na een tijdje gepuft en gezucht te hebben op een redelijke hoogte te genieten van schitterende vergezichten. Toen iedereen terug op adem was, daalden we terug af om Marleen en Herman op te pikken. Eerst werd er natuurlijk luidruchtig gefloten en geroepen om onze komst kenbaar te maken. Niemand wordt immers graag verrast in enigszins compromitterende situaties. Dan een welverdiend drankje op het eerste terrasje dat we tegenkwamen en de eerste dag zat er bijna op. Uiteraard een zalige wasbeurt, een lekker avondmaal en dan nog even wat aan ‘social talk’ doen voor we het verticale voor het horizontale wisselden.
Maandagmorgen ging het echte werk beginnen. Op de kaart gekeken en een wandeling uitgestippeld. Wandelaars met een mindere fysiek werd gemeld dat we 600m gingen stijgen. De moedigen maakten zich dus klaar en om tien uur vertrokken we, met toch een flink groepje, gepakt en gezakt met watervoorraad, pick-nick en veel energie aan onze beklimming. ’t Was zeer mooi, maar ook zeer vermoeiend. Pas om kwart over één waren we boven na herhaaldelijk gestopt te hebben om uit te puffen. Verrassing !!!! We waren geen 600m maar 750m gestegen. Dat had ik onderweg ontdekt, maar had het niet durven zeggen. Toch vond iedereen het de moeite waard en op het hoogste punt (2750m) hebben de stokbroodjes met beleg zeer goed gesmaakt. We waren echter nog niet aan het einde van onze ellende, want wat je stijgt, moet je ook dalen, en dat is zeker zo lastig als klimmen. De knietjes kregen het hard te verduren. Op de kaart zag ik een dorpje waar we zeker onze dorstige kelen konden smeren (onze watervoorraad was al flink geslonken). Maar toen kwam de reddende engel. Roger was een eindje vooruitgelopen. Plots kwam hij teruggelopen al roepend : “Het terras is open”. We kregen ineens vleugels, want onverwachts was daar het Walhalla in de vorm van een lekkere pint bier, gedronken in een prachtige entourage. We moesten de wandeling wel inkorten, maar iedereen was voldaan. Eén schaduwzijde : twee knallers van bleinen ontsierden mijn hielen. Gelukkig bestaat er compeed, zodat de ergste ellende erachter weggestopt kon worden.
Zelfs na zo’n vermoeiende dag gingen we toch niet echt vroeg naar bed, want een leuke babbel maakt het toch laat.
De volgende dag wilde ik het iets rustigers aan doen. Het einde van de week moet toch gehaald worden, en dus ging ik op zoek naar een wandeling die weer iets platter was. Niet simpel hoor ! Je zit immers in de Alpen, waar zelfs de koeien zelden een plat stukje grond vinden. Maar, wie zoekt, die vindt, en aan de overzijde van de ‘Col de la Croix de Fer’ vond ik een stuwmeer met een wandeling met maar weinig hoogteverschil. Sommigen waren wat sceptisch, zeker diegenen die de vorige dag 150m meer hadden moeten klimmen dan ze gedacht hadden. Toch werd er een vrij grote groep in de auto’s geladen om de afstand naar het stuwmeer te overbruggen. De sceptici hadden ongelijk. Het was een prachtige ‘platte’ wandeling met steeds adembenemende zichten op het stuwmeer en de bergen er rond. Pas helemaal op het laatst kwam er een flinke beklimming (die in eerste instantie niet op het programma stond). De helft van de groep keerde om en zocht een weitje om te pick-nicken vlak bij het stuwmeer. De andere helft trotseerde weer het kloppende hart, het gezucht en gepuf, om beloond te worden op een picknickplaats vlak bij een wildstromend riviertje met een watervalletje. Zalig was het. Op de terugweg pikten we dan weer de rest van de groep op en aanvaardden de terugweg. Uiteraard werd de dag weer afgesloten op een terrasje, iedereen rustig en tevreden. Alleen jammer dat er zeer donkere wolken kwamen opzetten. Het einde van het mooie weer ???? Maar wat we gehad hadden, konden ze ons niet meer afnemen.
’s Avonds was er een groepsactiviteit. Luc had een quiz meegebracht en wilde hem uitproberen. De groepen werden gevormd en bijna iedereen deed mee. Zelfs de zeven kinderen hadden een ploeg gevormd. Gelukkig was het een rustige dag geweest, want wat er toen van onze hoofden gevraagd werd was geen kattenpis. De vonken vlogen uit onze hersenpan en de frustratie laaide hoog op als Luc weer eens zei :”De tien minuten zijn om.” en we nog niet klaar waren met de opgelegde taken. Na zeven van de tien ronden was bij iedereen de pijp uit en werd er beslist de volgende dag verder te quizzen. Allen dus naar bed, de ene al wat sneller dan de andere, terwijl de hemelsluizen zich hadden open gezet. De hele nacht bleef het regenen, dat hoorde ik elke keer als ik wakker werd. Wat te doen morgen !!!
’s Morgens was het echter gestopt met regenen, al lag alles wel nog flink nat en hingen de toppen van de bergen nog in een dik pak wolken. De planning was geweest om naar de drie meren dicht bij een gletsjer te wandelen. We zagen het niet goed zitten, vermits het daar koud en nat zou zijn. Heel koud, nat en slijkerig was het daarboven inderdaad, want de ploeg van Magda deed die wandeling wel die dag en had het bitter koud gehad. Wij besloten om die dag maar te gaan wandelen met de auto. We besloten naar Venosc te rijden. Nicole en Pieter kenden dat dorpje ook en beaamden dat het de moeite waard was. Venosc ligt aan de achterzijde van Les 2 Alpes en is een artistiek dorpje, waar allerlei winkeltjes met zelfgemaakte artistieke zaken bezocht kunnen worden. We vertrokken met zijn twintigen richting Bourg-d'Oisans, onze eerste halte. De afdaling van de ‘Col de la Croix de Fer’ naar Bourg-d'Oisans was prachtig. Dat was al genieten met de ogen alhoewel mijn autogenoten zeker niet alleen genoten met de ogen maar ook zeker met de mond. Getater en gelach was de hele weg onze reisgenoot. Maar wat wil je, met vijf vrouwen in één wagen. Ik zal het zelf maar zeggen voor de mannen dit aanhalen. Bourg-d’Oisans ligt vlak bij een enorm steile rotswand en je hebt daar het gevoel dat die berg op je kop gaat vallen. Even het stadje doorlopen en dan even rusten met een lekker drankje. Dat hoort er immers altijd bij. Dan weer verder naar Venosc. Het werd lunchtijd, dus gingen we op zoek naar een gezellig terrasje. Gelukkig vonden we er één waar de hele groep bij elkaar kon zitten. De zon was terug van de partij en iedereen vond gelukkig een plaatsje in de schaduw. Weer lekker gegeten, vooral Mieke en Luc. Zij vroegen ‘un plat de fromage’. Wonder boven wonder was dit inderdaad een schotel ter grote van een pizzabord vol met verschillende soorten kaas. Niet alleen zij genoten van dit festijn, maar ook anderen nipten en prutsten van de hompen. Na de maaltijd splitste de groep zich een beetje. Nadine en Danielle namen de kabellift (de eitjes) en vertrokken naar Les 2 Alpes. Een ander deel bleef in Venosc ronddrentelen en de anderen waagden nog een beklimming naar een waterval niet ver daar vandaan. Indrukwekkend. De jeugd ging natuurlijk in het water. Zij liever dan ik, want het was ijskoud. De terugweg aanvaarden om kwart over vijf zat er niet in omdat Luc zoek was. Veel te hevig zijnde, was hij een verkeerde weg ingeslagen. Geen uurwerk, geen GSM, dus geen contactmogelijkheden. Roger wilde net een hulpactie organiseren, toen Luc bezweet kwam aangelopen. Eind goed, al goed. We geraakten veilig terug in het hotel na weer een mooie tocht en met een voldaan gevoel. ’s Avonds werd de quiz verder afgewerkt met veel gelach en plezier. ’t Was weer een fijne dag.
De volgende ochtend was het mooi weer en konden we de wandeling naar de drie meren en de gletsjer aanvatten. Weer met de auto naar de ‘Col de la Croix de Fer’. Daar begon immers de wandeling. Maar eerst een probleem. Nicole was door zich te haasten haar rugzak op het terras van het hotel vergeten. Een telefoontje stelde haar gerust dat hij veilig binnen was genomen, maar al met al zat ze nu zonder trui en regenjas. Maar het was terug mooi weer, dus toch de wandeling aangevat. We zouden het stijgen nu toch wel al een beetje in de benen moeten hebben, maar klimmen blijft toch zwaar zeker als je ondertussen graag nog een babbeltje doet. We bereikten dan toch de ‘Refuge de l’Etendard’ waar warme chocolademelk en koffie beslist smaakten. Het was daarboven immers bitter koud en iedereen trok aan wat hij bij zich had. Gelukkig kreeg Nicole de regenjas van Pieter om aan te trekken. Als dat geen liefde is. Tussen de rotsen (uit de wind en in de zon) weer een plaatsje gezocht om de inwendige mens te versterken. Gezelligheid was weer troef. Toen op weg naar de gletsjer. Bereiken konden we hem niet meer, daarvoor was het te laat, maar hem van ver aanschouwen was al indrukwekkend genoeg. Tevens hadden we op de hoogte een neerwaarts zicht op de meren. Zulk een onaards blauw heb ik nog nooit aanschouwd. Om stil van te worden, en dat wil voor mij heel wat zeggen. De afdaling was weer zeer belastend voor de knieën en boven ons begonnen de onweerswolken weer samen te pakken. Een tandje bijzetten dus om de regen voor te blijven, maar het is ons gelukt. Zelfs een terrasje kon er nog bij. De laatste slok werd genuttigd bij de eerste regendruppels. De weergoden waren ons weer eens gunstig gezind geweest.
’s Avonds aan tafel kregen we van Ludo allen twee bonnetjes om er ene te pakken op zijn verjaardag. Natuurlijk ging heel de ploeg op dit voorstel in en het werd een spetterende avond. Dansen, zingen, plezier maken, … alles kwam er bij en natuurlijk vloeide de drank ook rijkelijk. Dat hebben sommigen de volgende dag ervaren aan hun ‘houten kop’.
De laatste dag van de Alpenweek was een rustige. Iedereen dacht al min of meer aan het vertrek naar huis. ’s Morgens werd er wat petanque gespeeld. Daarna werd de inwendige mens verwend met een lekkere lunch. Toen nog ons laatste terrasje voor we aan de inpak begonnen.
Het was een fantastische week. Ik heb genoten, niet alleen van het fijne gezelschap maar ook van de mooie Alpen en zeker van het lekkere eten in het Skiworldhotel. Hoe ze voor zulke prijs zulke service kunnen leveren is onbegrijpelijk.
Pieter en Nicole, hartelijk dank voor het organiseren van deze week en ik ben er volgend jaar zeker terug bij, bij leven en welzijn. |
|
| |
|
 |
