Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van ZO 25/08/2002titel
subtitelInvasie van Parijs 24 en 25 augustus 2002
 
 
 
 Om 5 uur opstaan is niet echt hetgeen ik het liefste doe, maar met Oever op weekend gaan, en nog wel naar Parijs, dat mag mij kosten wat het wil.
Stipt om 6 uur stapte "den deze", Ivo voor de kenners, met slaapogen, half
geschoren en als een kat gewassen op de bus.
De bus was gekaapt door 24 Oeverleden die in Parijs een culturele aanslag gingen plegen.
Bijna 5 jaar ben ik bij Oever. Ik ken reeds honderden leden, maar telkens ik op weekend ga
zie ik allemaal nieuwe gezichten. Het heeft ook zo zijn voordelen. Mijn ex kon niet
verdragen dat ik te veel aandacht besteedde aan andere vrouwen en nu bij Oever kan ik me
eens goed laten gaan. Ik ging de laatste tijd al zo weinig.
De bus was ruim bemeten. Luxueus met klapstoelen, verstelbare rug en leuningen, video, en
toilet gelukkig zonder big-brother camera.
Onze chauffeur is een man met ervaring. Hij heeft al alles meegemaakt. Na 't vertrek
begint hij uitvoerig met de briefing van onze missie. Niets laat hij aan het toeval over
en hij gaat in op elk detail van onze reis. Alles komt aan de beurt: het gebruik van de
schietstoelen, de plastiek zakken, het gebruik van het toilet met de werking van het rode
bezetsignaal, het al rijdend rechtstaand en zittend plassen met de voor- en nadelen en de
gevolgen, de vrouwelijke maandelijkse rituelen en de praktijk in een smalle wc van 50 op
50 cm. Kortom na deze uitvoerige uiteenzetting kon ons niets meer overkomen.
Vol zelfvertrouwen reden we verder en het duurde dan ook niet lang of de eerste tekenen
van overmoed werden merkbaar. Onze alom gekende Marcel zorgde er al spoedig voor dat er
werd gelachen en gegierd dat de stukken eraf vlogen. Enkele vrouwen kregen daarbij zelfs
problemen met het droog houden van de zetels. De chauffeur moest het weten!
Het weer zag er niet goed uit, maar naarmate we dichter bij Parijs kwamen werd het beter
en beter, zoals door Pieter contractueel was afgesproken.
Bij aankomst in Parijs voerde Mark, de gids, ons eerst met de bus door de stad voor een
korte sightseeing, waarna we vrij de stad introkken.
In kleine groepjes liepen we langs de vele monumentale monumenten. De Eifeltoren zagen we
steeds van overal er bovenuit steken,dus dachten we, daar kruipen we op. Jawel, dat
dachten we! Tot we aan de voet van de toren stonden en de duizenden mensen zagen
aanschuiven.  " 't Zal voor een andere keer zijn", zei ik.
Even later, keurden wij als echte overwinnaars, de "Arc de Triomphe", en voelden
ons een beetje als soldaten van Napoleon. Toen werd het hoog tijd om de inwendige mens te
versterken. Bij een stralende zon, gezeten onder geïmporteerde palmbomen op een gezellig
terras, genoten we van de echte multiculturele Franse keuken.
Starend in de verte, naar de immense grootsheid van de "Arc", dacht ik bij
mezelf: "Mijn beste vriend Napoleon, ik ben blij dat ge het destijds zover gebracht
hebt, zo hebben wij er ook nog wat aan"!

Na de middag trokken we naar de franse WTC toren: de "Tour Montparnasse".
In totaal 56 verdiepingen hoog en met de lift naar boven in 40 seconden.
Even dacht ik bij het opstijgen dat mijn bretellen het zouden begeven. Een seconde keek ik
angstig naar beneden om te zien of mijn broek nog op was. Gelukkig, ze bleef hangen.
Boven, op het enorme dak van de toren, hadden we een onbeschrijfelijk uitzicht over Parijs
met zijn meer dan 10 miljoen inwoners. Wat is Antwerpen toch een dorpje vergeleken met
deze spacecake.
Op het grote dak kon je gemakkelijk voetbal spelen en bang zijn om van 't dak te vallen,
was helemaal niet nodig. Overal stonden veilige borstweringen en opvangnetten. Even
base-jumpen zat er niet in. Jammer, ik heb mijn paraplu dan maar terug dicht gedaan.
Flaneren langs de chique goudwinkels van de Rue de la Madeleine, mochten we natuurlijk,
rijke toeristen zoals wij, niet overslaan. Ik voelde me zowaar een lid van de jet-set. Tot
ik de prijzen zag!  "Nog wat sparen", dacht ik, terwijl we terug naar onze
privé-bus met chauffeur wandelden.
Rond 18u ging het richting hotel. Veel tijd om te genieten van dit prachtig 4* hotel
kregen we niet. Om 20u werden we reeds verwacht in één van de chique authentieke Parijse
restaurants voor een uitgebreid diner met alles er op en er aan. Zelfs een plaatselijke
trekzakkist* was ingehuurd om ons tijdens de feestmaaltijd te verwennen met internationaal
gekende deuntjes. (*accordeon)
De muziek, samen met het aperitief, de wijn en het lekkere eten zorgden al snel voor een
gezellige ambiance. De tongen kwamen los en bij een bepaald Oeverlid zelfs de benen. Op de
ritmische melodie van een Russisch Kozakkenlied, gaf hij midden in het restaurant een
demonstratie ten beste van een Antwerpse-French-Can-Can, de benen in de lucht. De sfeer
zat er goed in.
In vrolijke stemming ging het daarna de bus op naar Montmartre. De gezellige berg waar
alle kunstenaars verzamelen en tot laat in de nacht van elke voorbijganger, in een mum van
tijd, een getrouw schilderij maken. De groezelige sfeer die daar hangt is zalig en uniek.

We zouden niet van Oever zijn als alles stipt volgens plan zou verlopen. Om 00u45 's
nachts moesten we onze laatste metro nemen naar het hotel. Maar, wat dacht je met 24
plezante Oeverleden? ….Juist, de laatste metro was weg!
Gelukkig zaten we dit jaar met ons hotel in het midden van Parijs en konden we ineens een
leuke avondwandeling meepakken. Ja, watte! Parijs is wel wat groter dan Antwerpen, hé!
Na een hele tijd goed doorstappen, zonder eten of drinken, kwamen we rond 1u30 aan ons
hotel… Amai, ik was ineens 5 kg afgevallen. Mijnen buik was helemaal weg, maar in de
plaats had ik nu dikke voeten.
Nog op zwier gaan zat er voor de meesten niet meer in en al gauw lag iedereen in zijn
4-sterrenbed te ronken.
Zondagmorgen. Mijn dikke voeten waren terug normaal, maar nu had ik weer een houten kop.
Enfin," nobody is perfect", dacht ik bij mezelf en deed mij tegoed aan een
uitgebreid "petit déjeuner". Echt "petit" was het niet. Wanneer het
in de prijs begrepen is, doe ik nooit aan dieet. Ongelooflijk wat ik daar allemaal
binnenspeelde: eitjes, spek, rozijnenbroodjes, koekjes, het ging er allemaal vanzelf in.
Energie opdoen dacht ik want seffens gaan we fietsen.

Om 10 uur stonden we aan te schuiven aan het verhuurcenter en even later stoven we er van
onder om Parijs te verkennen "à velo"!
In het kielzog van een knappe Française-gids slingerde onze groep zich door de smalle
rustige straatjes van Parijs. Binnenwegen waar je anders nooit komt en die toch leiden
naar belangrijke culturele plaatsen, zoals centre Pompidou, Louvre enz.
Een enige belevenis, zonder gevaar. Zelfs voor wie al jaren niet meer had gefietst, was
het een ervaring die nog lang in het geheugen zal blijven hangen. Ook de mooie Française,
ik zie ze nog voor mij. Wat die allemaal wist te vertellen, dat was meer dan een orakel.
Ik wil direct bij haar gaan wonen en de ganse dag naar haar luisteren. Ze hoeft het zelfs
niet gratis te doen.  's Nachts zou ik haar met plezier en zonder krenterigheid
betalen, in natura.
Rond 13u kwam er jammer genoeg al een einde aan deze unieke belevenis. We gingen dan een
gezellig bistrootje doen op de boulevard St. Germain waarna we in alle vrijheid werden
losgelaten aan de Notre-Dame, de parel onder de kerken.
Hier stond alweer zoveel volk aan te schuiven zodat heel wat Oeverleden verkozen om te
genieten van een wandelingetje of een zalig terrasje in het zonnetje. Meer moet dat niet
zijn!

Parijs is zo groot en er is zoveel waardevols te zien dat het moeilijk is om een keuze te
maken. Onze gids, Mark, nam ons mee naar een plaats waar ik uit mezelf nooit zou naartoe
gaan tenzij gedragen tussen 4 planken: het beroemde kerkhof Père-Lachaise. Deze
uitgestrekte begraafplaats ligt vol met overleden beroemdheden en Mark wist ze liggen. Het
was een zware zoektocht, bergop en bergaf, want in tegenstelling met onze platte kerkhoven
lag hier iedereen op of tegen de berghelling.
Monumenten, kastelen, paleizen, standbeelden, alles hebben we er gezien. Grote namen zoals
Edith Piaf, Gilbert Becaud, Yves Montand lagen er allemaal vredig te rusten, terwijl
honderden bewonderaars ze dag in dag uit kwamen bezoeken. Toen nam Mark ons mee naar het
graf van een knappe jonge man, Victor Noir, die van zichzelf, op zijn zerk, een volledig
bronzen lichaam had liggen. Languit liggend op zijn rug, bovenop zijn arduinen sokkel,
keek hij streng maar verleidelijk naar de vrouwen in onze groep. Warempel, plots…ter
hoogte van zijn gulp werd een glimmende bult zichtbaar. Het volledige bronzen lichaam was
groen geworden door de tand des tijds, maar de bobbel op zijn gulp blonk als een spiegel.
Dat was teveel voor onze vrouwen. Net als allen die hen waren voorgegaan lieten zij
keurend hun handen glijden over de gulp en zie: een zinderend gevoel maakte zich van hen
meester.

Ze werden hitserig, lacherig, uitdagend, vrolijk. Ze konden er niet meer
afblijven. Met allen tegelijk vlogen ze terug naar de glimmende gulp.Terwijl ze genoten
van de aanraking en de uitstraling trok Marc Cronselaar een cruciale foto. Het wonder van
de magische gulp is vastgelegd op foto, voor altijd, en ontegensprekelijk.
De rest van de dag bleven ze lachen en gibberen.
En ik, eenzame man, stond erbij en keek ernaar. Vertwijfeld en jaloers, keek ik heen en
weer van mijn rits naar de glimmende bronzen heuvel.
" Zal ik echt moeten wachten tot ik dood ben?"
Aan alle mooie liedjes komt een einde en rond 19 uur zaten we voor de laatste keer met
onze voeten onder tafel, in een baanrestaurant op de terugweg.
Onze gids, Mark, kon het niet zwijgen. Op de terugweg naar huis, in de bus aan de micro,
moest het hem van het hart wat een toffe groep wij waren. Hij was al dikwijls als gids met
diverse groeperingen mee geweest, maar zo'n toffe club was hij nog niet tegengekomen.
"Goeie sfeer, vriendschap, gemakkelijke mensen, echt plezant om mee op stap te
gaan." Zei hij vol overtuiging.
Ik van mijn kant, sta vol bewondering voor Mark. Zo'n goeie gids hebben wij nog niet
dikwijls gehad. Wat die allemaal uit het blote hoofd wist te vertellen, dat grenst aan het
ongelooflijke. Ikzelf vergeet soms al met wie ik de nacht tevoren ben gaan slapen, maar
Mark wist nog alles te vertellen sedert 1200 na Christus. Ontstaan van Parijs.


We hebben veel bijgeleerd.
Dank u Mark. Het was leerzaam en boeiend. Dank u, Pieter en Nicole, voor de twee dagen
genot.


Dank U bronzen jonkman.
Zogauw ik een nieuwe vriendin heb sta ik hier terug!



 
 Top
Laatste wijziging: 18/07/2007 11:17:54    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be